Passent, Daniel

Syn Bernarda Passensteina – inżyniera żydowskiego pochodzenia – i Izabeli Mitz, pielęgniarki. W czasie II wojny światowej cudem uratowany z Holokaustu przez przyjaciela rodziny, który do końca 1944 r. wyszukiwał mu kolejne kryjówki – ostatnią na warszawskiej Pradze. Po wojnie studiował na uniwersytetach w Warszawie, Leningradzie i Princeton. Pracę dziennikarską rozpoczął od współpracy z „Czasem Młodych” w 1956 r., trzy lata później związał się z „Polityką”, z którą współpracował do swojej śmierci. Zyskał ogólnoświatowy rozgłos dzięki publikacji pamiętników Adolfa Eichmanna. Jego stosunek do władz komunistycznych był ambiwalentny – z jednej strony współpracował z kabaretem „Pod Egidą” tworząc teksty antysystemowe, z drugiej zaś w latach 80. bronił wprowadzenia stanu wojennego w Polsce (postawa Passenta w tym okresie znalazła oddźwięk w tekstach kultury, m.in. w piosence Marsz intelektualistów Jacka Kaczmarskiego). W latach 1996–2002 piastował funkcję ambasadora RP w Chile. Cierpiał na chorobę Parkinsona. Zmarł krótko przed skończeniem osiemdziesięciu trzech lat.