Lenartowicz, Teofil

Poeta i rzeźbiarz. Od dwunastego roku życia wychowywany przez starszą siostrę, Mariannę Szweyczewską. W Warszawie ukończył szkołę i podjął pracę w kancelariach adwokackich. Pierwsze utwory poetyckie ukazały się w 1841 r. w „Nadwiślaninie”, „Przeglądzie Warszawskim”, „Jaskółce”. Do najbardziej znanych tomików jego wierszy należą ,,Lirenka", ,,Gladiatorowie", czy ,,Echa nadwiślańskie". Zbliżył się do cyganerii warszawskiej, miał kontakty ze środowiskiem entuzjastek i Narcyzą Żmichowską. Włączał się w akcje spiskowe, co z kolei zmusiło go do ucieczki najpierw do Poznania, a później do Krakowa. W 1848 r. w Krakowie jawnie prowadził już działalność patriotyczną. W następnym roku znów musiał uciekać z miasta. Jego droga wiodła przez Drezno, Poznań, Berlin, Brukselę aż do Włoch, gdzie dotarł w 1855 r. Osiadłszy na stałe we Florencji, pozostał tam już do śmierci. Reagował żywo na wydarzenia w ojczyźnie. Pod koniec życia zwrócił się w stronę twórczości rzeźbiarskiej. Uznanie dla jego poezji wyrażało wielu innych pisarzy: Konopnicka, Żeromski, Kasprowicz. Po śmierci sprowadzono jego zwłoki do Krakowa i pochowano w Krypcie Zasłużonych na Skałce.