Aktor teatralny i filmowy, reżyser. Studiował architekturę na Politechnice we Lwowie i występował tam w zespołach amatorskich, m.in. pod kierownictwem Czseława Krzyżanowskiego. Debiutował w 1909 w Teatrze Nowym we Lwowie, a w czerwcu 1910 w Teatrze Miejskim. W sezobie 1910/11 występował w Teatrze Polskim w Łodzi, 1911/12 w Teatrze Zjednoczonym w Warszawie, 1912-14 w Teatrze Miejskim we Lwowie. Podczas I wojny światowej walczył w Legionach. Następnie występował w 1918-25 w Teatrze im. Słowackiego w Krakowie, w sezonie 1925/26 w Teatrze im. Bogusławskiego w Warszawie, 1926-29 w Teatrze Reduta w Wilnie. Potem mieszkał we Lwowie i pracował w rozgłośni Polskiego Radia. W 1931 przez kilka miesięcy prowadził Instytut Reduty w Warszawie. W 1932 przeniósł się do Krakowa i tu w Teatrze im. Słowackiego występował do 1959 z wyjątkiem okresu II wojny światowej; pracował wtedy jako urzędnik i działał w konspiracji. Po wojnie wykładał w Studium Dramatycznym w Krakowie. 8 XI 1959 wraz z innymi aktorami Teatrze im. Słowackiego obchodził jubileusz pięćdziesięciolecia pracy. Obdarzony korzystnymi warunkami zewnętrznymi, miał piękną dykcję, grał z powodzeniem role amantów i bohaterów. Wg A. Woycickiego „tworzeni przez niego ludzie mieli trochę melancholii, trochę romantyzmu i jakąś nieokreśloną jasność wewnętrzną”. Ważniejsze role to m.in. Książę Reichstadtu (Orlę), Nick (Maria Stuart J. Słowackiego), Kordian (Kordian), Szczęsny (Horsztyński), Książę Myszkin (Idiota), Sobolewski (Dziady), Sułkowski (Sułkowski), Fortunio (Świecznik), Oswald (Upiory), a w ostatnim okresie Firs (Wiśniowy sad), Stary Aktor (Wyzwolenie). Jako reżyser wystawił m.in. Poskromienie złośnicy (1935, Kraków; we własnym przekładzie), Wesele (1946). Był bliskim współpracownikiem Juliusza Osterwy, łączyła go także przyjaźń z Ireną Solską.
