Waściwie Melania Cukier, polska działaczka komunistyczna, polonistka, krytyczka literacka, tłumaczka pochodzenia żydowskiego. Urodziła się 12 października 1888 roku w Warszawie w rodzinie żydowskiego właściciela sklepu. Uczęszczając do IV Gimnazjum w Warszawie, przerwała naukę w trakcie strajku powszechnego w 1905 roku. Podjęła naukę na kursach pedagogicznych, a następnie na wydziale matematyczno-przyrodniczym Towarzystwa Kursów Naukowych, studiowała także chemię i filozofię w Bernie i Zurychu. Od 1906 roku Melania Cukier była członkinią SDKPiL, w czasie pobytu w Szwajcarii współpracowała w zuryskiej sekcji partii, a po powrocie do Warszawy w 1909 roku została aresztowana i uwięziona za działalność polityczną. W 1914 roku podjęła pracę nauczycielki języka polskiego w gimnazjum w Chełmnie, a później w Tomaszowie Mazowieckim. W późniejszych latach nauczała także języka i literatury niemieckiej w gimnazjum w Warszawie, języka i literatury polskiej w III Seminarium Ochroniarskim Towarzystwa Żydowskich Szkół Średnich, a także metodyki nauczania języka polskiego na kursach nauczycielskich dla maturzystów prowadzonych przez Gminę Żydowską. W latach 1927-1930 ukończyła polonistykę. Jako członkini KPRP/KPP (od 1918 roku) należała do nauczycielskiej komórki KPP i była aktywną działaczką lewicy nauczycielskiej w związkach zawodowych nauczycieli, zarówno szkół żydowskich jak i w Zrzeszeniu Nauczycieli Szkół Powszechnych RP. Angażowała się w kampanie oświatowe, prace Uniwersytetu Ludowego, działała w" skrzydle proletariackim" Stowarzyszenia Wolnomyślicieli Polskich i innych organizacjach. Pisywała do artykuły publicystyczne do czasopism m.in. Przekroju, Lewara, Miesięcznika Literackiego. W latach 30-tych pozbawiona prawa nauczania za działalność komunistyczną udzielała lekcji prywatnych. W 1936 roku przetłumaczyła (wspólnie z J. Kociełł) pracę F. Engelsa Anty-Dühring, używając pierwszy raz pseudonimu "Kierczyńska", który stał się w PRL jej nazwiskiem. W czasie II Wojny Światowej przebywała w ZSRR, nauczała języka polskiego w szkole średniej w Białymstoku, opracowywała podręczniki we Lwowie, współredagowała Historię literatury polskiej, redagowała Dzieła wybrane Elizy Orzeszkowej, współwydała Pisma Wybrane Marksa. Pracowała także w polskiej redakcji Radia ZSRR w Kujbyszewie i jako tłumacz rosyjskiej literatury. Wstąpiła do Związku Patriotów Polskich (organizacja polskich komunistów w ZSRR) i do PPR. Po wojnie wróciła do Polski i kierowała działem kulturalno-literackim Trybuny Wolności. Wstąpiła także do Związku Literatów Polskich i Związku Zawodowego Dziennikarzy RP. Była zwolenniczką socrealizmu, w PRL obejmowała kierownicze stanowiska, m.in. w Zarządzie Głównym ZLP, była przewodniczącą komisji do spraw krytyki literackiej, konsultantką Centralnej Komisji Wydawniczej przy Prezydium Rady Ministrów. Nadal publikowała eseje krytyczno-literackie, w 1951 wydała zbiór Spór o realizm. Była odznaczona Orderem Sztandaru Pracy I i II klasy. Zmarła w 4 lipca 1962 roku w Warszawie.
Źródło: Słownik biograficzny działaczy polskiego ruchu robotniczego, t. 3, Warszawa 1992
