Helena Krukowiecka pochodziła z rodziny szlacheckiej. Jej ojciec – generał Fryderyk Józef – uczestniczył w konfederacji targowickiej, był również generałem artylerii w czasach Stanisława Augusta. Z kolei jej matka pochodziła z rodu Dzieduszyckich. Bratem Tekli był między innymi Mikołaj Adam – tłumacz, przyjaciel Alojzego Felińskiego i Konstantego Tyminieckiego, kancelista w biurze Deputacji dla Spraw Zagranicznych podczas Sejmu Czteroletniego.
Helena Krukowiecka posiadała czworo rodzeństwa: Juliannę, Eleonorę (zamężną: Huisson), Stanisława (zginął podczas powstania listopadowego, 1831 roku) i Kajetana (oficera podczas powstania listopadowego, emigranta, uczestnika Koła Sprawy Bożej); w dzieciństwie zmarli: Dominik, Antoni i Leon. W 1815 roku Krukowiecka wyjechała z rodzinnego Popnia na pensję do Warszawy (razem z siostrą Julianną). W 1818 roku w Rawie Mazowieckiej poznała starszego od niej o 31 lat Jana Krukowieckiego, którego poślubiła 20 listopada 1820 roku. 1 września 1821 roku urodziła pierworodnego syna – Konstantego. 6 marca 1824 roku urodził się drugi syn Krukowieckich – Władysław, zmarły tragicznie po upadku 25 sierpnia 1827 roku. W 1825 na świat przyszedł trzeci syn generałostwa – Aleksander, znany później jako uczestnik powstania styczniowego. W 1829 roku Krukowiecka rodzi jedyną córkę – Helenę. Podczas trwania wypadków listopadowych, 28 stycznia 1831 roku, w Warszawie Krukowiecka urodziła syna Adama (ciąża uniemożliwiła jej czynne zaangażowanie w insurekcję, na co skarżyła się w listach do męża). W 1837 roku, dwa lata po powrocie Jana Krukowieckiego z zesłania w Wołogdzie, gdzie trafił po upadku powstania listopadowego, Krukowiecka powiła ostatnie dziecko – syna Stanisława.
Helena Krukowiecka zmarła 17 maja 1859 roku, dziewięć lat po śmierci męża. Rodzinny grobowiec Krukowieckich, Wolskich i Sulikowskich znajduje się na cmentarzu parafialnym w Jeżowie.
Oprócz obszernego korpusu listów generałowej, wśród których znajduje się jej wieloletnia (niezachowana w całości) korespondencja z mężem i rodziną, Krukowiecka jest również autorką dziennika osobistego, pisanego od listopada 1831 roku dla generała przebywającego w Wołogdzie. Zachowane zeszyty (przechowywane w zbiorach rękopiśmiennych Biblioteki Uniwersyteckiej w Warszawie, sygn. 2399) obejmują lata 1831–1833, choć z pewnością powstawały do roku 1835. Na ich podstawie możliwe jest ustalenie polistopadowych losów generałowej, która została w Popniu razem z dziećmi, siostrą i matką.
