Literackie wspomnienie z podróży do Wieliczki, ofiarowane nauczycielce Eufrozynie Nowakowskiej. Jak Krasińska wspomina na początku, od dawna chciała zobaczyć to miejsce. Już podczas podróży koleją żelazną wyobrażała sobie górników jako ofiary „piekielnym bóstwom poświęcone”. Dalsza część krótkiego opisu dotyczy zwiedzania kopalni (widok górników, jezioro). Wizyta została zakończona w podziemnej sali balowej, „rzęsisto oświeconej” (k. 3v), gdzie goście zjedli obiad i tańczyli.

Berta Majerhoff w czasie okupacji niemieckiej mieszkała z synem, synową i wnukami w Wieliczce. Przed akcją likwidacyjną getta w Wieliczce (październik 1942) udało się jej zdobyć przepustkę i przebywała potem w krakowskim getcie. Po kilku dniach uciekła i ukrywała się u znajomego Polaka. Doczekała zakończenia wojny w kryjówce na poddaszu. W relacji podkreśliła, że Jakub Nowosielski, który udzielił jej pomocy, nie chciał za to żadnych pieniędzy.

Irma Laksberger w 1940 r. wyjechała wraz z mężem z Krakowa do Prokocimia, a następnie do Wieliczki. Jej mąż pracował w niemieckiej firmie, która od 1942 r. zaczęła zatrudniać kobiety, ale część z nich, powyżej trzydziestego piątego roku życia, odsyłano do krakowskiego getta. Autorka pracowała w kuchni. Opisuje egzekucje w Julagach (niemieckich obozach pracy dla Żydów na terenie Krakowa) w Płaszowie, Prokocimiu, Bieżanowie, a także przypomina sylwetki komendantów i strażników tych obozów.

Dokument obejmuje lata 1942-1943, brak adnotacji umożliwiającej stwierdzenie daty sporządzenia.

Autorka, Polka, radna w Wieliczce, opisywała obserwowaną przez siebie rzeczywistość. Tekst otwiera opis likwidacji getta utworzonego w maju 1941 roku. W getcie przebywało około 7.000 osób, jego likwidacja odbyła się latem 1942.