Rękopis zawiera kontynuację relacji z podróży do Grecji w 1967 r. Ewa Szumańska zwiedza kolejny monastyr w masywie Meteorów – żeński św. Stefana Męczennika. Humorystycznie opisuje sytuację związaną z niewłaściwym ubiorem, który skutkował odmową wpuszczenia jej do klasztoru: „(...) jedziemy na samą górę, do San Stefano, do babek, one najostrzejsze, Grześ musiał pójść po kurtkę, ja czekam z Francuzką w mini, wściekłe mniszki noszą wodę i roztrącają nas, warcząc” (k. 1r).

Autorka opisuje wyprawę do Grecji, którą odbyła wspólnie z przyjaciółmi i prawdopodobnie mężem (pojawia się imię Zbyszek). Uczestnicy podróżują samnochodem, przejeżdżają przez Czechosłowację i Jugosławię. Odwiedzają miejscowości: Belgrad, Titov Weles (ob. Wełes w Macedonii), Saloniki, Larissę, Volos, Ateny, Nea Archialos, Hydrę, Delos, Epidauros, Nauplion, Mykeny, Tyryns oraz monastyr Wielki Meteor. Szumańska w swojej relacji koncentruje się przede wszystkim na zabytkach, podziwia grecką architekturę i sztukę starożytną. Zwiedza m.in.