Autorka zaczyna swój tekst od charakterystyki Wołynia – jego ludności, historii i kultury. Przedstawia okres żniw jako czas wytężonej pracy, a samych ukraińskich żeńców opisuje jako ludzi kochających pieśni. Dużo miejsca poświęca również zobrazowaniu piękna przyrody Wołynia oraz poszczególnych miejscowości (np. Równego czy Krzemieńca). Wymienia wiele wybitnych polskich osobistości, które były w jakiś sposób związane z tymi ziemiami, w tym m.in.

W dwóch listach do ZNiO, Leokadia Bagińska zawarła zarys swoich wspomnień z okresu II wojny światowej. Autorka wyraża chęć przesłania rozszerzonej wersji swoich przeżyć, jednocześnie akcentuje zaniepokojenie o własne bezpieczeństwo w sytuacji jej ewentualnego przekazania. Obawę tłumaczy pośrednio istniejącą sytuacja geopolityczną („niemogę bardzo się rozpisywać o przeżyciach w Pińsku. Tereny te należą obecnie do narodu zaprzyjaźnionego z Polską”) oraz faktem, że właśnie z powodu prowadzonych zapisków została zesłana na Syberię („pięć lat przebywałam za moje piśmiennictwo”).

W liście do Archiwum Wschodniego autorka stara się sprostować nieprawdziwe informacje dotyczące jej rodziny, podane przez Michała Aniszewskiego w jego wspomnieniach nadesłanych do Archiwum na konkurs (sygn. AWII/1228). Wspomnienia dotyczą bezpośrednio przeżyć autorki i jej bliskich oraz należącego do nich majątku Ostrzyca, położonego 4 km od Janowa, 35 km od Pińska na Polesiu. Autorka wyznaje, że zna bardzo dobrze Aniszewskiego, który jest jej rówieśnikiem. Jego ojciec Stanisław Aniszewski pracował w majątku jej rodziców.

Fragment powieści opowiadającej historię Żydów z Pińska (pińskiego getta) w okresie okupacji. W treści znajdują się zarówno opisy wydarzeń historycznie udokumentowanych, jak i przemyślenia dotyczące losu Żydów oraz historie przez Autorkę wymyślone.