Na początku dziennika diarystka kontynuuje relację z pobytu w Anglii. Komentuje także we właściwym sobie tonie strajk powszechny, który miał miejsce w 1926 roku, znany jej zapewne z gazet, czy opowiadań: „Nie opuszczę Anglii, nie wspomniawszy o pokonaniu powszechnego strajku w maju 1926 roku. Kto raz poznał ogrom Londynu oraz tętno jego ruchu, ten nie może nie podziwiać społeczeństwa, które się samorzutnie zorganizowało i zwyciężyło podłych robotników. Było to jedno z większych zwycięstw moralnych – po traktacie wersalskim i bitwie warszawskiej” (k. 2).

W lipcu 1930 r. Żółtowscy ponownie przebywają w Warszawie. Autorka notuje wrażenia z kongresu eucharystycznego w Poznaniu. Wspomina też o spotkaniach z rodziną. Spotyka się m.in. z Zosią. Jednak podczas spotkania żadna z kobiet nie porusza drażliwego tematu zaręczyn, w związku z tym postępowanie siostry męża nadal pozostaje dla autorki niezrozumiałe.