Autorka opisuje swoje przeżycia na Wileńszczyźnie w czasie II wojny światowej. Opisuje postawę Litwinów, którzy służyli i Niemcom, i Rosjanom. Gdy wybuchła wojna, miała 21 lat i mieszkała z mamą i bratem w miasteczku Nowe Święciany nad rzeką Żejmianą. Brat był nauczycielem, a ona pracowała w spółdzielni wojskowej. Z wielkim przerażeniem obserwowała wkroczenie Armii Radzieckiej, witanej radośnie przez władze litewskie i Żydów. Tereny Wileńszczyzny zostały przydzielone przez władze radzieckie do Litwy, a władza była nieprzychylna Polakom. Trudno było o pracę, nawet fizyczną.

Pracę otwiera opis żalu i tęsknoty za rodzinną Warszawą: „Z daleka, z odległej ziemi mazurskiej piszę do Ciebie – miasto najmilsze, kochane”. Wojna i zniszczenia zmusiły autorkę do opuszczenia stolicy niejako wbrew swojej woli. Autorka wraca do czasów dzieciństwa, opisuje barwne i pełne życia ulice swojego miasta, gwar i zgiełk. Zachwyca się piękną architekturą, wspomina zapachy, liczne sklepy i kawiarnie. Wspomnienia są fabularyzowane, pojawiają się dialogi. Autorka opisuje wybuch II wojny światowej. Wspomnienia są przepełnione bólem i strachem. Pracę kończy egzekucja na jej rodzicach.