Dziennik pisany od 08.10. do 14.12.1914 roku w Wolicy na Wołyniu, w Kijowie i w Bryniowie na Polesiu. Nie posiada numeru nadanego przez autorkę.

Drugi tom dziennika pisany w czasie wojny jest już pozbawiony dramatyzmu charakterystycznego dla poprzedniego. Kieniewiczowie przebywają w Wolicy aż do 9 listopada. Zanim wrócą na Polesie, spędzą jeszcze prawie trzy tygodnie w Kijowie. 

Fragment historii rodzinnej dotyczący przede wszystkim wydarzeń z lat 1944–1947. Zwięzłe, faktograficzne zapiski rozpoczyna wzmianka o ślubie Rozalii Bugiery z Franciszkiem Kozakiem (prababci i pradziadka autorki), następnie ukazane zostały losy rodziny po wcieleniu pradziadka do wojska i przymusowym wysiedleniu w 1945 r. Autorka lakonicznie opisała m.in. warunki podróży na zachód i emocje jej towarzyszące oraz początki nowego życia rodziny prababci na tzw. Ziemiach Odzyskanych.

Maria Skomorowska spisała wspomnienia swoich bliskich – ze strony mamy i taty – dotyczące Kresów: lat młodości, dzieciństwa babć i dziadków. Autorka podzieliła dokument na cztery zatytułowane części, poświęcone wskazanej w tytule każdej postaci z osobna („Babcia Helena”, „Dziadek Józef”, „Babcia Czesława” i „dziadek Władysław”). Zwięzłe zapiski zawierają szczątkowe informacje biograficzne dotyczące rodziny autorki, dotykając powierzchownie bardzo różnych tematów, m. in. sposobów spędzania świąt, przeżyć wojennych, rodzinnych miejscowości (Wojnicz, Kopyczyńce, Mogielnica, Lwów, Lipiny).

Praca poświęcona babci i dziadkowi autorki, Helenie i Józefowi Gliwkom, w której Laskowska skrótowo przedstawiła spędzone na Kresach (Pnikut, Nowosiułki, Lwów) dzieciństwo i młodość obojga, w tym m.in. kresowe zwyczaje i wiejskie obyczaje. Opisowy charakter dokumentu autorka wzbogaciła szeroko cytowanymi wypowiedziami dziadków.

Pochodząca z Maliczkowic na dzisiejszej Ukrainie Emilia Bocheńska opowiedziała swoje losy Ninie Pawelec. Opisała przedwojenne życie na Kresach, tamtejszą kulturę (obyczaje, potrawy etc.), a następnie przymusowe przesiedlenia na Dolny Śląsk. Bocheńska barwnie sportretowała swoje dzieciństwo, rodzinną wieś, rodzinę (np. postać swojej babki – samodzielnej i niezwykle zaradnej kobiety). Opisała także życie po przesiedleniu – adaptację do nowych warunków i silne poczucie tymczasowości, które utrudniało zadomowienie się w zupełnie obcym miejscu.

Zapis wywiadu z Janem i Stefanią Bereziukami, wzbogacony fotografiami dokumentów, pamiątek rodzinnych. Uczennice Kinga Bystrzycka i Magdalena Maćków przeprowadziły długą rozmowę z małżeństwem Bereziuków, w którym dzielą się swoimi wspomnieniami z całego życia, z akcentem na lata dzieciństwa spędzone na Kresach. Wywiad został zamknięty w pięciu, osobno tytułowanych częściach – cztery stanowią tematycznie podzielony, z zachowaniem chronologicznego porządku zapis życia bohaterów, ostatnia zaś opowiada o tradycjach i zwyczajach obowiązujących w rodzinnych domach małżonków.