Wspomnienia Moniki Żytkowiakowej zostały podzielone na chronologicznie uporządkowane części. Każda z nich zawiera krótki, często jednozdaniowy opis wydarzeń. Pierwsza część dotyczy dzieciństwa. Okres nauki Żytkowiakowej przypadł na czasy zaborów, obowiązkowego języka niemieckiego w szkole, w której liczebność klas wynosiła ok. 50 uczniów i uczennic. Autorka wspomina, że życzliwość niemieckich mieszkańców Dusznik wobec Polaków  była pozorna. Pisze, że niemieckie dzieci chodziły do innej szkoły, położonej na drugim końcu wsi.

Korespondencja Janiny Kandefer z Archiwum Wschodnim dotycząca wspomnień przesłanych do redakcji „Kontaktów”. Autorka dołączyła do listu ankietę oraz wspomnienia, które zostały przez nią zmodyfikowane względem poprzedniej wersji, wysłanej do magazynu. Informuje, że ankietę wysłała także do Jadwigi Kołodziej-Opolańskiej, która wraz z matką i rodzeństwem została wywieziona 12/13 kwietnia 1940 r.

Zasób zawiera krótkie, oddzielnie tytułowane opowieści z życia autorki. Krystyna Sarwińska-Ligęza pisze o niechcianych zalotach kuracjusza w sanatorium w Dusznikach, charakteryzuje spacerowiczów w Ogrodzie Saskim w Warszawie. Przedstawia historię swojej koleżanki z sierocińca, Marysi Czarneckiej, która wyszła za mąż za niezaradnego nauczyciela, potajemnie kochała się w księdzu i próbowała popełnić samobójstwo. Po latach okazało się, że Marysia przystąpiła do zboru Świadków Jehowy.