Biblioteka Publiczna m. st. Warszawy

Jedna z największych bibliotek publicznych w Polsce. Została założona w 1907 r. z inicjatywy Towarzystwa Biblioteki Publicznej jako nowoczesna książnica naukowa przeznaczona dla wszystkich. W 1914 r. otrzymała własny gmach ufundowany przez Eugenię Kierbedziową i wkrótce stała się ośrodkiem życia kulturalnego w Warszawie. W 1928 r. znalazła się pod Zarządem Miasta jako Biblioteka Publiczna m.st. Warszawy. latach 1928-1939 zorganizowała wzorową sieć biblioteczną, stworzyła nowoczesną służbę informacyjną oraz centralny ośrodek metodyki i instruktażu dla miejskiej sieci bibliotek. W momencie wybuchu II wojny światowej w skład biblioteki wchodziły: Biblioteka Główna, 5 filialnych czytelni dzielnicowych, 34 wypożyczalnie, w tym czytelnia dla niewidomych, oraz 16 czytelni dla dzieci. Władze okupacyjne stopniowo ograniczały działalność biblioteki, aż do ostatecznego zamknięcia w 1942 r. W połowie stycznia 1945 r. Biblioteka Główna została podpalona przez wycofujących się z Warszawy Niemców. 16 maja 1945 r. otwarto pierwszą czytelnię w gmachu przy ul. Koszykowej. Podstawą zbioru bibliotecznego jest napływający od 1917 r. do dziś egzemplarz obowiązkowy, przekazywany na bieżąco przez wydawców polskich. Pełni funkcję biblioteki wojewódzkiej i biblioteki powiatowej dla powiatu warszawskiego. Jest miejscem gdzie można się uczyć, poszerzać swoje zainteresowania, realizować pasje, oglądać wystawy, brać udział w spotkaniach autorskich, debatach oraz promocjach książek.