Ziemiałkowski, Florian

Mimo niskiego pochodzenia Ziemiałkowski skończył szkołę ludową i gimnazjum jezuickie w Tarnopolu, a potem podjął studia z filozofii i prawa we Lwowie. Po obronie doktoratu w roku 1840 został adiunktem na tamtejszym uniwersytecie. W latach 30.i 40. prowadził działalność spiskową, wspierając tendencje niepodległościowe i demokratyczne. Kilkakrotnie przebywał w więzieniach, po wyjściu z których miał trudności z wykonywaniem zawodu. Był aktywny politycznie w okresie Wiosny Ludów; został współautorem petycji do cesarza o przywrócenie swobód narodowych w Galicji; był członkiem deputacji do Wiednia żądającej mi. in. usunięcia cenzury, reform demokratycznych i zaprzestania prześladowań politycznych. Wielokrotnie wybierany jako poseł z Galicji w sejmie w Wiedniu (1848-49; 1861-63; 1867-68; 1870-94); zaangażowany w Powstanie Styczniowe i więziony z tego powodu; prezydent Lwowa w latach 1871-1873; od roku 1884 mieszkał w Wiedniu. 
Jeden z czołowych polityków demokratycznych okresu autonomicznego w Galicji, walczył o jej szerszą autonomię. Członek frakcji demokratycznych posłów Koło Polskie w Wiedniu i jego prezes w latach 1867-1868. Z czasem wykazywał się coraz większą ostrożnością i skłonnością do kompromisów w działalności politycznej, dlatego w 1888 Sejm Krajowy uchwalił wobec niego votum nieufności; od początku lat 70. lider grupy demokratów określanych jako „mamelucy”. Był właścicielem dóbr Dębowiec pod Jasłem; w 1880 roku otrzymał tytuł barona; razem z żoną, Heleną, prowadził salon polski w Wiedniu. Od października 1888 stał się dożywotni członkiem austriackiej Izby Panów.