Szmydt, Zofia Wanda

Polska historyczka i teoretyczka literatury, profesor Uniwersytetu Warszawskiego. W latach 1902–1909 uczęszczała na prywatną pensję Jadwigi Sikorskiej, w 1910 r. uzyskała patent nauczycielski, w 1912 r. rozpoczęła studia filologiczne i historyczne na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego pod kierunkiem m.in. Ignacego Chrzanowskiego. W 1917 r. uzyskała stopień doktorki filozofii, habilitowała się w 1933 r. Pracowała jako nauczycielka w warszawskich gimnazjach, współpracowała również z czasopismami literackimi („Pamiętnik Literacki”, „Ruch Literacki”). W czasie okupacji niemieckiej brała udział w tajnym nauczaniu. Od maja 1945 r. wykładała na Uniwersytecie Warszawskim, a w 1955 r. objęła stanowisko kierowniczki Katedry Historii Literatury Polskiej UW. 1 marca 1959 r. otrzymała tytuł profesora zwyczajnego. Autorka licznych prac naukowych z zakresu filozofii, romantyzmu, renesansu, literatury antycznej, w tym O misteriach Cypriana Norwida (1933), Rousseau–Mickiewicz (1961), W kręgu renesansu i romantyzmu (1979). W 1919 r. poślubiła Józefa Szmydta. Odznaczona m.in. Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi, Srebrnym Wawrzynem Akademickim, medalem „Zasłużony Nauczyciel Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej”.