Römer, Edward Jan Nepomucen

Działacz społeczny, pisarz, tłumacz i malarz. Urodził się w Wilnie 2 maja 1806 roku. Studiował na Uniwersytecie Wileńskim,  malarstwa uczył się u Jana Rustema W trakcie powstania litopadowego był związany z Centralnym Wileńskim Komitetem Powstańczym. W roku 1833 został uwięziony i skazany na dożywotnie wygnanie do Wołogdy, lecz już po roku otrzymał zezwolenie na powrót. W roku 1834 nawiązał współpracę z Komitetem Litewskim oraz z przebywającym na emigracji Adamem Józefem Czartoryskim. W lipcu 1838 został powtórnie uwięziony w związku ze sprawą Szymona Konarskiego i znów zesłany do Wołogdy, gdzie pozostał do roku 1852. Po powrocie do Wilna był pod nadzorem policji. Został dyrektorem II oddziału Towarzystwa Dobroczynności. Wierną towarzyszką jego życia na obczyźnie była druga małżonka Zofia z Białłozorów. W dalekiej Wołogdzie została na zawsze dwójka dzieci Römerów. Szczęśliwie wrócili do Antonosza z rodzicami synowie: Izydor, Bronisław, Edward Mateusz oraz córka Elżbieta. Alfreda, syna Edwarda Jana z pierwszego małżeństwa z Anną z Białłozorów, podczas zesłania ojca wychowywali dziadkowie. Podczas powstania styczniowegoznalazł się w areszcie domowym. Zajmował się pisaniem epigramów na znanych współczesnych, tłumaczeń oraz malowaniem portretów członków swojej rodziny. Zmarł 13 maja 1878 roku.

Źródło: PSB