Nowaczyńska, Zofia

Urodziła się w Kijowie w 1907 r. Ojciec był urzędnikiem, matka zajmowała się domem i sześciorgiem dzieci. Z Kijowa przeprowadziła się do Warszawy, gdzie spędziła szczęśliwe dzieciństwo i młodość. W Warszawie uczęszczała do prywatnego gimnazjum i zdała maturę. Po maturze krótko pracowała, wkrótce wyszła za mąż i zamieszkała w Lubartowie, gdzie mąż był m.in. wicestarostą. Na początku wojny, w obawie przed aresztowaniem, małżeństwo Nowaczyńskich przeniosło się do Warszawy. Tam zaangażowali się w pracę konspiracyjną i byli członkami AK. Nowaczyńska była łączniczką w powstaniu warszawskim. Podczas powstania została zaaresztowana i wywieziona do obozu koncentracyjnego w Oświęcimu – była wówczas w zaawansowanej ciąży. W Auschwitz straciła dziecko – wkrótce po urodzeniu zostało jej zabrane i zamordowane. Po wyzwoleniu obozu udało jej się połączyć z mężem – po wojnie zamieszkali we Wrocławiu. Z powodu problemów zdrowotnych późno zaczęła aktywność zawodową. Pracowała m.in. w ZBoWiD-zie, udzielała się społecznie. Została odznaczona Kawalerskim Krzyżem Orderu Odrodzenia Polski i wieloma innymi medalami.

Źródła:

1. Nowaczyńska Z., w: Relacje, wspomnienia, opracowania, wywiady, wypisy z literatury dot. ruchu oporu w Okręgu Lwowskim AK (m.in. Sambor) oraz pobytu w obozach i na zesłaniu w ZSRR ze zbioru Janiny Klawińszowej, archiwum ZNiO we Wrocławiu.
2. http://www.1944.pl/powstancze-biogramy/zofia-nowaczynska,53796.html, dostęp online [17.08.2017].