Polski działacz polityczny, poeta i krytyk literacki, historyk i inżynier górnictwa. Urodził się 16 grudnia 1804 roku w Stobiernej k. Rzeszowa w rodzinie Jakuba Nabielega (z pochodzenia Czecha) i Marianny z domu Marynowskiej, jako najstarszy z dziewięciorga rodzeństwa. Ukończył głogowską szkołę elementarną i gimnazjum w Rzeszowie, gdzie zdał maturę. Następnie rozpoczął studia prawnicze we Lwowie, jednak wkrótce zamiast kariery w administracji wybrał studiowanie filozofii i historii. Zajmował się dziennikarstwem, publikując m.in. w Haliczaninie, kierował Towarzystwem Zwolenników Słowiańszczyzny propagującym kulturę narodową. W 1830 roku wyjechał do Warszawy, gdzie związał się ze środowiskiem artystycznym i zaangażował się w organizację powstania listopadowego. Był uczestnikiem nieudanego zamachu na księcia Konstantego. Brał udział w bitwie pod Grochowem (odznaczony Złotym Krzyżem Virtuti Militari), pod Iganiami (otrzymał Złoty Krzyż Kawalerski) i pod Ostrołęką (jako adiutant gen. J. Skrzyneckiego). Służbę wojskową zakończył w stopniu majora. Po klęsce powstania Nabielak uniknął niewoli, ale ranny i poszukiwany musiał udać się na emigrację. Przez Węgry i Szwajcarię dotarł do Francji. W celu zapewnienia sobie bytu kształcił się w zawodzie górniczym w Ecole des Nimes w Montpellier, następnie w 1843 roku w Paryżu uzyskał dyplom inżyniera. Zajmował potem liczne stanowiska w kopalniach i spółkach górniczych, we Francji, a także w Hiszpanii i krótko w Algierii (gdzie nie służył mu klimat). Praca zawodowa utrudniała mu realizację licznych pasji, jednak aktywnie działał w stowarzyszeniach niepodległościowych, m.in. przez pewien czas był członkiem Towarzystwa Demokratycznego Polskiego, zabierał głos w żywej dyskusji i sporze jaki powstał w wyniku analizy przyczyn klęski powstania. Utrzymywał żywe kontakty z współuczestnikami powstania i dawnymi przyjaciółmi, a za sprawą przyjaciela, Seweryna Goszczyńskiego został wciągnięty w krąg towiańczyków. Utrzymywał kontakty z najważniejszymi przedstawicielami literatury polskiej, m.in. A. Mickiewiczem, którego często gościł i pomagał mu materialnie, a także przekładał jego utwory na jęz. niemiecki. Utrzymywał także znajomość ze J. Słowackim i C. K. Norwidem, którego także wspierał finansowo i jako jeden z nielicznych wtedy, bardzo cenił jego twórczość. Nabielak angażował się też w działalność wspierającą Polaków zasłużonych dla ojczyzny i rozwijającą oświatę i edukację wśród emigracji, wchodząc w skład Komisji Nauk Świeckich przy Towarzystwie Nauk Ścisłych. Oprócz zamiłowania do literatury i licznych prób translatorskich, Nabielak realizował swoją pasję historyczną pracując nad materiałami źródłowymi i tworząc ich opracowania. Niektóre z nich ukazały sie drukiem, np. Memoriał o naprawie Rzplitej podany Rządowi Francuskiemu, Listy Piotra de Noyers, czy Tadeusz Kościuszko, jego odezwy i raporty. W życiu prywatnym Nabielak był żonaty z wykształconą, żywo interesującą się literaturą i polityką, Francuzką Zofią Conrad, mieli sześcioro dzieci, niestety większość zmarła przedwcześnie. Ludwik Nabielak zmarł w wyniku postępującej ciężkiej choroby 14 grudnia 1883 roku w Paryżu i został pochowany na cmentarzu Pere Lachaise. Bogate zbiory biblioteczne i rękopisy Nabielaka zostały podarowane przez jego żonę różnym ośrodkom kultury polskiej.
Źródło: S. Wnęk, W cieniu nocy listopadowej: Ludwik Nabielak (1804-1883): portret romantyczny, Rocznik Kolbuszowski 14, 173-204 (bazhum.muzhp.pl); R. Bielecki, Słownik biograficzny oficerów powstania listopadowego, T. 3.
