Marečková, Jozefína

Urodzona na zachodzie Słowacji (region Záhorie, niedaleko miasta Holíč). Pisarka, publicystka, redaktorka, propagatorka esperanta, zwolenniczka ruchu ekumenicznego. Utrzymywała się z pisania, była niezamężna, bezdzietna. 

Rodzice (Ján Mareček, Anna Marečková-Daňková) zatrudnieni jako służący w Šaštínie, po ślubie przeprowadzili się do Wiednia. Wykształcenie podstawowe i średnie przyszła pisarka zdobyła w języku niemieckim. W wieku 17 lat wyjechała do Budapesztu. W latach 1918–1936 mieszkała w Bratysławie, później w miejscowości Kopčany (na pograniczu morawsko-słowackim). Pod koniec życia trafiła do domu pomocy społecznej w Holíču.

Publikowała po czesku, węgiersku, niemiecku i słowacku. W latach 1920–1927 redaktor naczelna czasopisma „Bratislavská pošta”. Autorka licznych książek: Modloslužba a bohoslužba (1921), Kto vládne na Slovensku? (1921), Duchovné prúdy v našej republike (1930) i in. Jej twórczość prozatorska miała zazwyczaj moralizujący i dydaktyczny charakter. Swoje prace często wydawała nakładem własnym, zajmowała się także ich sprzedażą i dystrybucją. Po rozpadzie Austro-Węgier i powstaniu Czechosłowacji była intensywnie zaangażowana w słowacką sprawę narodową. Na łamach „Bratislavskej pošty” ostro krytykowała działających na Słowacji Czechów, komentowała klientelizm i korupcję w urzędach państwowych. Jej pozycja w słowackim środowisku kulturalnym była marginalna (prawdopodobnie również z powodu słabszej znajomości języka słowackiego).