Jucewicz-Michalska, Celina

Mieszkanka przedwojennego Wołynia (obecnie północno-zachodnia część Ukrainy), żołnierka. W latach 1940–1944 przebywała w ZSRR razem z rodzicami i siostrą. W marcu 1944 r. zmobilizowana do Wojska Polskiego do Sum z matką i siostrą, ojciec zgłosił się do Wojska Polskiego w 1943 r. W punkcie mobilizacyjnym została skierowana do generała Półturzyckiego, który zaproponował, aby matka została w wojsku, a dziewczyny wyjechały do szkoły w Moskwie. Matka nie chciała rozstać się z córkami. Zaś one zgodnie zadeklarowały, że zemszczą się „za naszą zniszczoną ojczyznę". Celina otrzymała tymczasowy przydział do trzeciego Zapasowego Pułku Piechoty razem z siostrą i matką, a później do kwatermistrzostwa. Pracowała jako kelnerka w kasynie oficerskim, gdzie stołowało się dwieście–trzysta osób, a w razie potrzeby w kuchni kasyna, gdzie dyżur nieraz trwał dwadzieścia cztery godziny bez przerwy. Po krótkim pobycie w Żytomierzu, gdzie obsługiwała m.in. generała Żymierskiego, dotarła do Lublina. Tam nadal pracowała jako kelnerka w kasynie oficerskim. W grudniu 1944 r. spędziła dwa tygodnie z delegacją Rządu Polskiego w Moskwie. Często pełniła funkcję tłumacza. W Teatrze Bolszoj widziała „Jezioro Łabędzie” Czajkowskiego. W styczniu 1945 r. zdecydowała, że powinna się uczyć – „bo co jej da ta służba w kasynie”. Generał Żymierski zgodził się na jej odejście. Michalska trafiła do Szkoły Oficerów Polityczno-Wychowawczych w Łodzi. Skończyła szkołę w marcu 1945 r., chciała otrzymać przydział na front, ale Żymierski wysłał ją do Sztabu generała Wiktora Grosza, szefa Zarządu Głównego Polityczno-Wychowawczego, do Warszawy. Została zastępcą dowódcy 1 kompanii IV Batalionu Ochrony Sztabu Generalnego. Pod koniec 1945 r. na własną prośbę zmieniła pracę – została kierownikiem projekcji filmowej w Gabinecie Ministra Obrony Narodowej. Obsługiwała salę konferencyjną, wypożyczała filmy.