Jastrun, Mieczysław

Polski poeta żydowskiego pochodzenia, określany jako przedstawiciel liryki refleksyjno-filozoficznej i moralistycznej, tłumacz literatury francuskiej, rosyjskiej i niemieckiej. Urodził się w żydowskiej rodzinie inteligenckiej (jego ojciec był lekarzem) na terenie ówczesnej Galicji Wschodniej. Uczył się w Ryglicach, następnie w Krakowie. Po wybuchu wojny polsko-bolszewickiej zaciągnął się jako ochotnik do wojska polskiego. Po wojnie studiował polonistykę, germanistykę i filozofię na Uniwersytecie Jagiellońskim. Ukończywszy studia, pracował jako nauczyciel i pisarz. W czasie kampanii wrześniowej uciekł do zajętego przez sowietów Lwowa, gdzie zajmował się m.in. redagowaniem polskich podręczników i tłumaczeniem tekstów ukraińskich i polskich. W 1941 r. przeniósł się do Warszawy, gdzie prowadził działalność konspiracyjną. Po wojnie pracował jako pisarz i tłumacz. Początkowo przychylny władzom komunistycznym – pełnił m.in. funkcję redaktora naczelnego marksistowskiego tygodnika „Kuźnica” – w 1957 roku wystąpił z PZPR po otrzymaniu zakazu wydawania miesięcznika „Europa”, którego był współzałożycielem i redaktorem naczelnym. W 1964 roku podpisał List 34 – pisarzy i artystów opowiadających się w obronie wolności słowa, w latach 70. zaangażował się w działania na rzecz skazanych członków organizacji „Ruch”, nigdy nie zaangażował się jednak w szerszą działalność opozycyjną. W latach 70. wykładał poezję na Uniwersytecie Warszawskim.