Jabłońska, Antonina

Językoznawczyni, polonistka i slawistka. W 1908 r. rozpoczęła naukę w szkole polskiej w Kijowie, następnie od 1911 r. w uczyła się w Szkole Jadwigi Kowalczykówny w Warszawie. W 1919 r. rozpoczęła studia na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Warszawskiego. Równolegle, od 1922 r. studiowała na Uniwersytecie Jagiellońskim, na którym w 1925 r. uzyskała stopień doktora filozofii, została asystentką w Studium Słowiańskim UJ. W latach 1931-1932 odbyła dwuletni staż naukowy w Jugosławii, uczestniczyła też w letniej szkole we Francji. W 1933 r. wyszła za mąż za orientalistę Witolda Jabłońskiego. W 1934 r. uzyskała habilitację na UJ, od 1935 r. pracowała jako asystentka w Katedrze Językoznawstwa Indoeuropejskiego UW. W latach 1937-1938 studiowała w Anglii, Chinach i Stanach Zjednoczonych. Od 1938 r. prowadziła wykłady z językoznawstwa słowiańskiego. Podczas okupacji uczestniczyła w kursach tajnego nauczania i pracowała w miejskim Urzędzie Statystycznym w Warszawie. W 1946 r. odbyła wraz z mężem podróż naukową do Związku Radzieckiego i Chin. W 1947 r. została zatrudniona na stanowisku docenta w Katedrze Slawistyki UW. W 1950 r. założyła Zakład Filologii Rosyjskiej UW, którym kierowała do 1952 r. W 1954 r. została profesorem nadzwyczajnym UW, w latach 1953-1957 kierowała sekcją filologii białoruskiej i ukraińskiej Instytutu Polsko-Radzieckiego, a następnie, do 1968 r. Pracownią Filologii Białoruskiej Zakładu Słowianoznawstwa PAN, organizowała także studia białorutenistyczne na UW. Od 1962 r. była profesorem zwyczajnym. Jej mąż zmarł w 1957 r. w Pekinie. W 1972 r. odeszła na emeryturę. Zajmowała się historią języka i dialektologią i filologią białoruską. Była aktywnym uczestnikiem polskiego i międzynarodowego życia naukowego. Od 1933 r. była członkinią komitetu redakcyjnego Języka Polskiego, organu Towarzystwa Miłośników Języka Polskiego. W latach 1969-1977 stała na czele Komisji Językoznawczej Białostockiego Towarzystwa Naukowego.