Malarka, pisarka, poetka, działaczka społeczna. Odebrała wykształcenie prywatne w domu w Woli Pękoszewskiej, który był ośrodkiem przyciągającym wielu polskich artystów, pisarzy i naukowców. Od 1891 r. uczyła się malarstwa – jej nauczycielami byli kolejno: Eligiusz Niewiadomski, Józef Rapacki, Sylwester Saski, Józef Mehoffer, Józef Chełmoński. Ważnym aspektem jej edukacji były też wizyty w pracowniach znanych krakowskich artystów, m.in. Jacka Malczewskiego, Leona Wyczółkowskiego, Jana Stanisławskiego. Potem jednak porzuciła na pewien czas sztukę na rzecz działalności społecznej. W 1907 r. zamieszkała razem z matką w Warszawie. Tam poświęciła się pracy społecznej – była współzałożycielką Ochrony Towarzystwa Przytulisk Niedoli Dziecięcej w Pałacu Karasia, ponadto zajmowała się edukacją religijną dzieci w ochronkach oraz wizytacją przedszkoli.
Od 1922 r. kontynuowała edukację artystyczną – uczęszczała najpierw do szkoły Konrada Krzyżanowskiego, a potem była wolną słuchaczką w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Uczyła się tam pod kierunkiem Tadeusza Pruszkowskiego. W 1926 r. jej pierwsza wystawa odbyła się w Nałęczowie. Przełomowym momentem w karierze artystycznej Pii Górskiej była wystawa zbiorowa w w Zachęcie Sztuk Pięknych, która odbyła się w 1928 r. Dzieła malarki wzbudziły uznanie publiczności i krytyków. Niedługo potem kilka jej prac prezentowanych było w Carnegie Institute w Pittsburghu. Dzieła Górskiej obecne były też na wystawie polskiego malarstwa, która była częścią Powszechnej Wystawy Krajowej w 1929 r. w Poznaniu.
Równocześnie zajmowała się pisarstwem – w okresie międzywojennym powstały m.in. jej wspomnienia O Chełmońskim. Dzieło zostało bardzo dobrze ocenione przez krytyków. Poza tym autorka tworzyła artykuły, opowiadania i słuchowiska radiowe.
W czasie II wojny światowej jej mieszkanie w Warszawie spłonęło razem z niektórymi jej pracami. Przeniosła się wówczas do Woli Pękoszewskiej, a po wojnie przebywała w Skierniewicach i Milanówku. Ostatecznie w 1947 r. osiadła w Krakowie. Kontynuowała działalność literacką, pisząc powieści historyczne (Tarcza i kaptur, Miasto Dawidowe) oraz pamiętniki (Paleta i Pióro).
