Dulęba, Maria

Absolwentka filologii polskiej na Uniwersytecie Warszawskim (1936). Pracowała jako nauczycielka w Publicznych Szkołach Zawodowych Dokształcających nr 28 i 19 (1927–1939). W czasie okupacji brała udział w tajnym nauczaniu w Gimnazjum Rudzkiej i Obowiązkowej Szkole Zawodowej (1941–1942) oraz na Tajnych Kompletach dla absolwentów Szkół Zawodowych Dokształcających (1942–1944). Była członkinią Armii Krajowej, sanitariuszką podczas powstania warszawskiego. W latach 1944–1945 kierowała Domem Dziecka Warszawy na Okęciu. W latach 1945–1947 podjęła pracę w Państwowym Liceum im. B. Limanowskiej w Wałbrzychu, w latach 1947–1948 w Centralnym Instytucie Kultury w Szklarskiej Porębie, w latach 1948–1950 w Państwowym Liceum Ogólnokształcącym im. N. Żmichowskiej w Warszawie, a w latach 1948–1972 w warszawskim Państwowym Liceum Sztuk Plastycznych. W 1972 r. przeszła na emeryturę. Prowadziła teatry szkolne i zespoły recytatorskie. W latach 1933–1939 współpracowała z Polskim Radiem, przygotowując audycje szkolne. Po przejściu na emeryturę pracowała społecznie w grupie krajoznawczej prowadzonej przez prof. Mieczysława Orłowicza. Została odznaczona: Złotym Krzyżem Zasługi (1963), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1972), Złotą Odznaką Związku Nauczycielstwa Polskiego (1976), Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1980), Warszawskim Krzyżem Powstańczym (1983). Opublikowała książkę Na turystycznych ścieżkach (1975).