August Daniłowski ( pseudonim literacki Władysław Orwid), polski pisarz, publicysta, działacz socjalistyczny, żołnierz legionów Piłsudskiego. Jego ojciec Władysław Daniłowski był członkiem Rządu Narodowego w powstaniu styczniowym, za co został wraz z rodziną zesłany do Rosji. W trakcie zesłania w Cywińsku w guberni kazańskiej urodził się Gustaw Daniłowski, prawdopodobnie 16 października 1871 roku. Studiował medycynę ma Uniwersytecie Warszawskim i nauki techniczne w Charkowie. W 1895 roku Daniłowski został członkiem Polskiej Partii Socjalistycznej, po rozłamie w partii związał się z Frakcją Rewolucyjną. Uczestniczył czynnie w rewolucji 1905 roku , a na przełomie lat 1906 i 1907 spędził kilka miesięcy w więzieniu za działalność polityczną. Po uwolnieniu zaangażował się w działalność publicystyczną, wydawniczą i literacką, m.in. pisał artykuły do czasopisma Witeź. W czasie I Wojny Światowej Daniłowski walczył w I Brygadzie Legionów, a po odzyskaniu niepodległości od grudnia 1918 roku do grudnia 1922 roku pełnił funkcję urzędnika państwowego. W 1927 wystąpił z PPS na skutek uchwały Rady Naczelnej PPS krytykującej Piłsudskiego. Daniłowski był autorem licznych utworów, także poezji, głównie jednak prozy, zbiorów nowel: Nego (1899), Dwa głosy (1903), W miłości i boju (1910), oraz powieści: Z minionych dni(1902), Jaskółka (1907), Maria Magdalena (1912)(ze skandalizującymi scenami erotycznymi), Na stokach Cytadeli (1916). Na uwagę zasługują teksty Daniłowskiego opublikowane w 1914 roku w krakowskim dzienniku Nowa Reforma, w pionierski sposób relacjonujące przebieg działań wojennych, o bardzo ciekawym reportażowym charakterze. Gustaw Daniłowski zmarł na gruźlicę 21 października 1927 roku. W 1931 został pośmiertnie odznaczony Krzyżem Niepodległości. Córka pisarza Elżbieta Daniłowska-Gliwicz była pierwszą kobietą oficerem służby czynnej w Polsce (w stopniu kapitana), w 1926 roku objęła funkcję komendanta wojskowej szkoły dla kobiet w Zegrzu.
Źródło: G. Legutko, Niespokojny płomień. Życie i twórczość Gustawa Daniłowskiego, Kielce 2011, A, Kaliszewski. Gustaw Daniłowski - zapomniany pionier nowoczesnego polskiego reportażu wojennego, Naukowy Przegląd Dziennikarski, nr 4/2013
