Syn legionisty Józefa Mularczyka i Wandy z Repetowskich. W 1939 zdał maturę w gimnazjumu w Grudziądzu. Zamieszkał w Konstancinie-Jeziorna, utrzymywał się z korepetycji i uczestniczył w ruchu konspiracyjnym, w tym literackim. W 1942 ukończył Szkołę Podchorążych Rezerwy Piechoty „Agricola” AK; związał się z Organizacją Wojskową Zbrojne Pogotowie Narodu. W 1944 r. debiutował jako poeta tomikiem „Pogarda” pod pseudonimem Roman Bratny. Współpracował z pismem „Kuźnia”, był jednym z założycieli i redaktorem czasopisma „Dźwigary”. W czasie Powstania Warszawskiego uczestniczył w walkach w śródmieściu Warszawy. 5 X 1944 dostał się do niewoli i do 20 I 1945 przebywał w obozie jenieckim Lamsdorf. Zanim wrócił do Polski, przez pewien czas służył w PSZ na terenie Francji.
Po wojnie studiował w Akademii Nauk Politycznych w Warszawie. W 1949 wstąpił do PZPR. Był redaktorem dwutygodnika „Pokolenie”, uczestniczył w gronach redakcyjnych czasopism „Nowa Kultura” i „Kultura” (w latach 1963-73 zastępca redaktora naczelnego, w latach 1974-1980 członek redakcji); od 1975 r. był kierownikiem literackim Teatru Powszechnego w Warszawie. Podpisał apel 64 z 20 VIII 1980.
Autor tomów poezji, licznych opowiadań, powieści i sztuk teatralnych, cieszący się uznaniem władz PRL ze względu na zaangażowanie w tworzenie kultury zgodnej z linią parii, aczkolwiek starający się negocjować ją z prawdą historyczną, dotyczącą np. Powstania Warszawskiego. W swoich powieściach obrazował walkę i powojenne losy swojego pokolenia. Określenie „pokolenie Kolumbów” nawiązuje właśnie do jego utworu – „Kolumbowie. Rocznik 20”. Czasem określany jako „polski Hemingway” ze względu na specyficzną męską kreację macho w jego utworach.
Jego pierwszą żoną była Joanna Żwirska (Helena Radzymińska), drugą Alicja Wahl, trzecią Ewa Bratny-Młynarska.
