Bezruk, Zofia

Świadkini historii (jej wspomnienia zostały spisane przez Włodzimierza Kaszubę). Po ukończeniu gimnazjum w Krzemieńcu rozpoczęła naukę na Uniwersytecie Warszawskim. Nie zachowały się informacje, czy naukę na uniwersytecie zakończyła, wiadomo jednak, że z Warszawy przeniosła się na Wołyń, gdzie wyszła za mąż. Dzieci nie miała. O mężu wiadomo, iż w czasie przesiedlenia przebywał w więzieniu w Krzemieńcu. Pierwszą posadę otrzymała dzięki wpływom wuja, dysponującego szacunkiem publicznym na tyle, by otrzymała wysokopłatną posadę kierowniczki nowo wybudowanej szkoły w Żytomierzu. Po pierwszej wojnie światowej podjęła się pracy w Inosławiu, by następnie przedostać się przez zieloną granicę do Polski, do rodziny. W 1940 r. została wywieziona wraz z całą rodziną w ramach pierwszego masowego przesiedlenia. Zofia wraz z matką Tatianą (z domu Jarmułowicz) zostały umieszczone w kołchozie Kuza Szeri (u Kirgizów) odległego o 30 km od Suchocina. W 1941 r. pamiętnikarka wystarała się o przeniesienie jej wraz z matką i 5. innych wysiedleńców (matka z dziećmi) o przeniesienie ich do rosyjskiego kołchozu Nadziożka, gdzie przebywała do 1945 r. Tu też zmarła matka Zofii w wieku siedemdziesięciu pięciu lat. Miało to miejsce 25 marca 1943 r. W 1946 r. Zofia wróciła do Polski. W 1984 r. brała udział w wycieczce autokarowej do Kazimierza.