Beylin, Stefania

Powieściopisarka, tłumaczka, krytyczka i publicystka filmowa. Studiowała filologię polską i germanistykę na Uniwersytecie Warszawskim. W 1927 r. uzyskała stopień doktora. Wraz ze Stanisławem Sawickim przetłumaczyła z języka niemieckiego większość baśni Andersena (wyd. sześciotomowe w 1931). Z siostrą Karoliną Beylin (1899–1977), pod wspólnymi pseudonimami (Charles B. Stephen, Karol Witkowicki, Dr Kajot), napisała kilka powieści opublikowanych w latach 30. Po wojnie ukazały się jej książki dotyczące historii filmu, m.in. O cudach, czarach i upiorach ekranu (1957), Na taśmie wspomnień (1962), Nowiny i nowinki filmowe 1896-1939 (1973). Podczas II wojny światowej ukrywała się u zaprzyjaźnionej polskiej rodziny. W okresie powojennym współpracowała z Centralnym Komitetem Żydów Polskich. Przeprowadzała rozmowy z ocalałymi z Zagłady, spisywała ich relacje. W porównaniu z innymi współpracownikami/współpracowniczkami CKŻ wyróżniała się indywidualnym i twórczym podejściem do wykonywanej pracy: dodawała początkowe i końcowe akapity, wprowadzała dialogi, zmieniała słownictwo i styl wypowiedzi na podniosły, niekiedy moralizowała. Z tych powodów może być uznana za współautorkę relacji naocznych świadków.