Stanisława Rodowiczowa (z domu Rymkiewicz) spisała dawne rodzinne wydarzenia, aby pozostawić pamiątkę dla dzieci i wnuków. Centralnym tematem jej relacji jest zesłanie rodziny Rymkiewiczów na Syberię. Autorka opisuje ciężkie warunki życia i surowy klimat, a także często przypomina, jak bliska była jej zawsze idea pracy organicznej.

Trzy kartki pocztowe do Żanny Kormanowej. Dwie chronologicznie najstarsze z życzeniami noworocznymi, ostatnia z pozdrowieniami z wakacji w Sozopolu w Bułgarii, podpisana również przez Annę i Janusza Żarnowskich.

Korespondencja ma charakter prywatny. Autorzy to biedni, prości ludzie, mieszkający na wsi. Pisali o codziennych sprawach, pracy w gospodarstwie i w domu, plonach, chorobach, swoich przeżyciach i wydarzeniach, mających miejsce na wsi. Małżeństwo miało jedną krowę, prosiaka i kilka kur, uprawiali żyto i ziemniaki na własne potrzeby. Stanisław pracował w tartaku, a Antonina zajmowała się domem. Kormanowa przysyłała im niekiedy pieniądze, za które zawsze okazywali wdzięczność. Gdy ich okradziono, poprosili ją o wysłanie starej odzieży. Małżeństwo mieszkało niedaleko rzeki.

List do Żanny Kormanowej z prośbą o pomoc w dostaniu się na studia dziennikarskie. Autorka opisuje swoje losy. Mając 13 lat straciła oboje rodziców (ojciec zginął w obozie koncentracyjnym). Jej opiekunowie nie mogli posłać jej do szkoły ogólnokształcącej, więc poszła do szkoły zawodowej. Potem ukończyła Liceum Pedagogiczne, gdzie uzyskała maturę. Następnie pracowała na wsi przez pół roku jako nauczycielka. Obecnie pracuje w Prewentorium TPD w Śródborowie, również jako nauczycielka. Jej marzeniem jest dalsze pogłębianie wiedzy, szczególnie interesuje ją dziennikarstwo.

List do Żanny Kormanowej. Autorka przypomina się po 8 latach. Ostatnio widziały się w Warszawie w 1946 r., wtedy nazywała się Rozenstrauch [nieczytelna końcówka]. Miała jechać do wuja do Argentyny, ale od 1948 r., po rocznym pobycie we Francji, mieszka w Izraelu, w kibucu koło Haify. Ich kibuc ma charakter czysto rolniczy i jest samowystarczalny. Do Kormanowej pisze, bo ma prośbę. Kibuc umożliwił jej ukończenie zaczętych kiedyś  studiów architektonicznych i w związku z tym potrzebuje kilka ostatnich numerów miesięcznika „Młoda Architektura”.

List i kartka do Żanny Kormanowej. W liście z 22 sierpnia 1987 r. autorka pisała, że korespondencję Żanny otrzymała dopiero po powrocie od rodziny Altmanów. Przebywała wówczas w Śródborowie, do którego przyjechała na tydzień. Planowała wrócić w sobotę, by kilka dni później znów wyjechać, tym razem na urlop, planowała zamieszkać w prywatnym pensjonacie w Krynicy. Narzekała na złe samopoczucie po przebytej chorobie. Miała nadzieję na spotkanie z Kormanową przed jej wyjazdem.

Jest to zbiór korespondencji adresowanej do Żanny Kormanowej. Początkowo autorka pisze głównie o swej pracy zawodowej, ale czasem też o sprawach prywatnych. Listy z lat 1960-61 dotyczą pracy nad jej doktoratem, który pisze pod kierunkiem Kormanowej. Późniejsza korespondencja prawie wyłącznie skupia się na sprawach prywatnych. Przez wszystkie lata korespondencji autorka wykazuje dużą troskę o zdrowie i samopoczucie swojej mistrzyni, a także wyraża swój podziw dla niej, wręcz uwielbienie. Często podkreśla, jak wiele jej zawdzięcza.

Dwa listy do Żanny Kormanowej

2 kwietnia 1987 r., autorka ponawia zaproszenie Kormanowej na spotkanie poświęcone pamięci Juliusza Rydygiera. Zobowiązała się zapewnić jej wygodny transport do Sosnowca i z powrotem – jechałaby samochodem z Wiesławem Rydygierem - synem Juliusza.

Jest to kolekcja listów Natalii Gąsiorowskiej do Żanny Kormanowej pisanych na przestrzeni 20 lat (1945-1964), która świadczy o głębokiej przyjaźni obu kobiet.

Najwcześniejszy list (z 9.08.1945 r.) dotyczy opracowywania programu nauczania historii dla klas I-II. Po omówieniu spraw merytorycznych Gąsiorowska wyraża swój podziw i sympatię dla Kormanowej, a także nadzieje, że Kormanowa przyjedzie kiedyś na Uniwersytet i wtedy ich wspólna praca będzie ciekawsza niż opracowywanie programów.

Paulina Hulanicka napisała list do Żanny Kormanowej, w którym dziękowała za troskliwą pamięć. Wzruszyło ją, że Kormanowa, pomimo wyczerpującej pracy, zadała sobie trud myślenia o niej i jej bliskich. Pytała ją o zdrowie, czy przeszły dokuczliwe bóle. Pisała, że chętnie by ją odwiedziła, ale boi się, że mogłaby przyjść nie w porę i jej przeszkodzić.