Autorka pisze do Żanny Kormanowej, że ucieszyli się z mężem na wiadomość o jej przyjeździe. Mąż uruchomił już „po linii poselstwa” przygotowania do jej pobytu. Chcą zrobić wszystko, żeby ten pobyt był możliwie wykorzystany. Ona, od czasu utworzenia Towarzystwa „Polonia”, rozgłośni „Kraj” i wydania nowych wytycznych dla pracy z wychodźctwem, ma bardzo dużo zajęć. Często wyjeżdża w teren i trudno jej to pogodzić z pracą w bibliotece. Zniechęciło ją też, że prof. Leśnodorski skrtytkował jej artykuł o Lelewelu. Ma nadzieję, że porozmawiają szczegółowiej, gdy Kormanowa przyjedzie do Brukseli.

Kartka z życzeniami świątecznymi do Żanny Kormanowej. Autorka pyta Kormanową o zdrowie. O sobie pisze, że rzuciła posadę i pisze pracę z sanskrytu i historii starożytnej Indii. Ma nadzieję, że w przyszłym roku akademickim uda jej się załatwić coś formalnie. Często spotyka się z Morawskimi - on jest ambasadorem, a kiedyś był jej szefem. Dostaje listy od Janki – jest w złym stanie duchowym. Na koniec autorka pisze, że chciałaby wreszcie przyjechać do Warszawy, pochodzić po ulicach, pozwiedzać.

Oraz kartka na Boże Narodzenie 1966 r. (Sygn. 489, s. 12)

List do tow. Frensel, w którym Żanna Kormanowa dziękuje za niezwykle interesujące pismo ministra Wandla i za tom Karla Liebknechta, z którego się szczególnie cieszy. Jeśli uda jej się napisać o tej książce i o wykładzie ministra Wandla, wyśle mu odpowiednie czasopisma. Na koniec życzy mu dużo sukcesów w pracy.

Wieloletnia korespondencja Noemi Makower, żony prof. Henryka Makowera [polskiego lekarza i badacza żydowskiego pochodzenia], z Żanną Kormanową, dotycząca głównie spraw prywatnych, aczkolwiek pojawiają się tu także wątki zawodowe. W zbiorze znajdują się listy z lat 1958-1962 i 1980-1988 oraz pojedyncze listy z 1953 r. i 1973 r.  Z pierwszego okresu pochodzi zaledwie kilkanaście listów pisanych przez Emę (autorka posługuje się tym imieniem w relacjach prywatnych).

Autorka pisze do Żanny Kormanowej, że ze wzruszeniem słuchała wiadomości o niej [prawdopodobnie od ich wspólnej znajomej, która ma przekazać ten list]. Przesyła jej „Charlie” do torebki. Z dawnych przyjaciół, koleżanek mało kto już został. Składa jej życzenia noworoczne i zaprasza do siebie. Z jej strony z największą radością załatwi wszystko, co potrzebne.

List do Żanny Kormanowej podpisany przez Marię i Artura Eisenbachów.

Autorka pisze o chorobie męża. Już przed wyjazdem z Warszawy nie był w najlepszej formie, a tam jeszcze się zaziębił i dostał gorączki. Musi leżeć w łóżku, co dla niego jest małą klęską. Zostają tam jeszcze 8 dni i ma nadzieję, że się wszystko jakoś ułoży. Po powrocie postarają się zadzwonić, by zdać relację z codziennych spraw.

Dwa listy do Żanny Kormanowej, pisane we wrześniu 1956 r.

Na korespondencję składa się pięć kartek z życzeniami świąteczno-noworocznymi, wysyłanych co roku. Kartki podpisane są przez Alę i jej męża (Mutek?, podpis nieczytelny). Oprócz życzeń pojawiają się w nich również informacje o charakterze prywatnym. Dortimerowie pisali głównie o swoich wnukach i zdrowiu. Pytali też o samopoczucie Kormanowej, niekiedy przekazywali również wieści od wspólnych znajomych.

List do Żanny Kormanowej, w którym autorka prosi o spotkanie w sprawie Janiny Ablerskiej. Jej przyjaciółka przed śmiercią pozostawiła u niej rzeczy osobiste, Drabienko chciałaby porozmawiać o tym z Kormanową.

Kolekcja kilkudziesięciu listów do Żanny Kormanowej. Korespondencja zaczyna się w 1957 r. i dotyczy głównie męża, z czasem pojawia się coraz więcej wątków prywatnych (o rodzinie, zdrowiu, sprawach mieszkaniowych, itp.). Początkowo listy dotyczą przygotowywanej przez Kormanową publikacji na jego temat oraz wydania jego książki poświęconej Janowi Dąbrowskiemu (praca doktorska, której nie zdążył obronić, bo musiał uciekać z Polski przed prześladowaniami). W czerwcu 1957 r. Kormanowa miała w radiu audycje poświęconą Eugeniuszowi Przybyszewskimu.