Dziennik Stanisławy Teisseyre

Ważnym wątkiem dziennika jest relacja Stanisławy Teisseyre ze Stefanem Wszelaczyńskim. Opisuje napięcie erotyczne, jakie panowało pomiędzy nią samą a Stefanem, podczas gdy składała odwiedziny jemu i jego żonie, Marii. Autorka ujawnia swoje stany emocjonalne związane z tym uczuciem. Sugeruje, że w 1894 r. Stefana i ją łączyło odwzajemnione uczucie. Po śmierci Marii, której pogrzeb został szczegółowo zrelacjonowany w dzienniku, autorka nie opisuje już więzi z nim jako erotycznej. Przedstawia także szczegóły swoich relacji z innymi mężczyznami, których spotyka przy różnych okazjach towarzyskich i z którymi flirtuje. Pisze, że jeden z nich, Stanisław Przyłuski, adorował ją na balu, podczas innej okazji towarzyskiej ciągle na siebie patrzyli. Autorka przyznaje, że Przyłuski jej się podoba. Rozpoczęła nawet nowennę do Matki Bożej Nieustającej Pomocy, by „mi Stasia na męża dała”. Autorka omawia życie towarzyskie Tarnopola: spotkania ze znajomymi, składanie i oddawanie wizyt, obiady, imieniny, bale, śluby. Wymienione są m.in nazwiska: Morawscy, Terlecki, Staniewiczowa, Izabela Konopacka, Helena Cieńska, Żygulska, Zadurowiczowie, Malczewscy. Teisseyre sporadycznie odnotowuje uwagi natury obyczajowej. Często zapisuje swoje sny, których treść zazwyczaj dotyczy członków rodziny, niekiedy znajomych. Akcja jednego z nich dzieje się na balu. W dzienniku pojawia się jedna wzmianka na temat wykonywanej przez autorkę pracy: „Urbańska jako dyrektorka zawróciła mi uczennicę”. Na koniec diarystka portretuje około pięćdziesięcioro znajomych; niekiedy są to informacje o ich zachowaniu w sytuacjach towarzyskich; niektóre opisy są obszerne, w innych przypadkach są to tylko wzmianki: np. „zawsze serdeczna, dobra”.