Dziennik: 26.01.1974–21.03.1974

Dziennik obejmuje zaledwie cztery krótkie wpisy: na k. 22r–22v próbny fragment powieści, której chęć napisania diarystka zadeklarowała w pierwszym tomie swoich dzienników. Drugi wpis, na k. 23r, odnotowuje wrażenia z ponownie oglądanych filmów z Gretą Garbo, które autorka pamięta z dzieciństwa: „gdy teraz powtarzane są w TV, raczej nudzą, są sentymentalne, patetyczne, drażniące. Czy dlatego, że ja się postarzałam, czy że one się postarzały”. Na k. 29v, pod datą 20 marca, Maria odnotowała krótką wiadomość: „umarła Dybowiczowa”, a na k. 30r, pod datą 21 marca: „pierwsze fiołki z działki”.

Fragment przygotowywanej powieści: „Tak zacząć: Ten zeszyt czekał na mnie kilka miesięcy. Raczej kilka lat, chyba od śmierci Magdy. Wciąż i wciąż myśli wracają w przeszłość. Czy pisząc o niej, chcę samej sobie dowieść prawdy: jaka była Magda, jaka byłam ja? Czy to po prostu ogromna potrzeba zostawienia czegoś po sobie? Komu i po co? A może trwoga rozbitka, unoszonego falą, nad wezbraną i niespokojną falą zdarzeń wielkich i małych, przynoszonych i unoszonych przypływami i odpływami czasu, wtedy przeszłość wydaje się stałym i bezpiecznym lądem. Wydaje się… Kiedy w nocy leżę bezsennie lub gdy odbywam długie samotne wędrówki po dalekich przedmieściach, jak wyżej węsząc, czy nie zapachnie pole, albo gdy wtuloną w miękki fotel kręgiem światła lampki nocnej, odgrodzona od świata, w ciszy pulsującej tykaniem zegara, robię na drutach, obrazy przeszłości tłoczą się do głowy bez ładu i składu, przeważnie bardzo kolorowe, czasem szare, prawie czarne, zawsze żywe, ruchliwe, jak rój roztrzepanych motyli. Jakże je złożyć w całość, zatrzymać w ich wieczystym ruchu, pojawianiu się i znikaniu. Jak zatrzymać?! Więc odkładam znów zeszyt, biorę moje druty lub idę na spacer w nadziei, iż przyjdzie taki dzień, kiedy wszystko samo się uładzi, pokaże swój logiczny tak zagubiony sens, może coś bardzo ważnego, o czym sama nie wiem...”.