Dziennik zaczyna się w lipcu 1922 r., gdy autorka razem z mężem jedzie do Jarogniewic do jego rodziny. Opisuje mieszkańców dworu w Jarogniewicach – m.in. Adama Żółtowskiego (syna Stefana i Gabrieli, dalekiego kuzyna Adama – męża Janiny Żółtowskiej) i Cesię (Cecylię Żółtowską, córkę Adama Żółtowskiego). Żółtowscy jadą też do Gołuchowa, a potem do Czacza. Diarystka opisuje odbywające się tam nabożeństwo w dzień Bożego Ciała. Rodzina cały czas śledzie aktualne wydarzenia polityczne. Autorka przy okazji relacjonowania bieżących zdarzeń (m.in.

Autorka w lecie 1921 r. przebywa w Bolcienikach, podczas gdy jej mąż w Paryżu, gdzie został wysłany jako referent sprawy śląskiej do Ligi Narodów. Diarystka wspomina swój wcześniejszy pobyt w Poznaniu, podczas którego spotkała się m.in. z Romanem Dmowskim, obecnym na przyjęciu wydawanym przez Marię Żółtowską, matkę Adama.

Diarystka na początku opisuje pobyt w Opolu w pierwszych miesiącach 1921 r. – spotkania towarzyskie w kręgu dyplomatów, zaangażowanych w prace Komisji Międzysojuszniczej. Janina podróżuje z kilkoma francuskimi dyplomatami do Krakowa, gdzie zwiedzają muzea i odbywają kolejne spotkania towarzyskie. W marcu wraca do Poznania, podczas gdy jej mąż, Adam, zostaje w Opolu, gdzie wkrótce ma odbyć się plebiscyt. W Poznaniu spotyka się ze swoimi rodzicami. Dowiaduje się, że majątek w Rajcy mimo wojny przyniósł stosunkowo duży dochód. Wszyscy są zaniepokojeni postępującą inflacją.

Relacja w kolejnym tomie dziennika zaczyna się jesienią 1919 r. Diarystka opisuje sytuację swojej rodziny na Litwie. Ciocia Klosia (Klotylda Potworowska), przebywająca cały czas w Mińsku, znalazła się w tamtejszym szpitalu z powodu dyzenterii. Od wuja Hieronima Kieniewicza Janina dowiaduje się, że choroba uratowała ciotkę od wywiezienia przez bolszewików: „Znajdowała się najprzód z wszystkimi naraz zakładnikami (paręset osób) w wielkiej ciasnocie w więzieniu, a pielęgnowała ją żydówka.

Diarystka wiosną 1919 r. cały miesiąc spędza w Wierzenicy u Augusta Cieszkowskiego („pana Gugi”). Potem wraca do Poznania, gdzie spotyka się z mężem, powracającym z Warszawy. Święta wielkanocne spędzają w Dobrojewie. Potem jadą do Oporowa, gdzie spotykają się z Kwileckimi. Dociera do nich wiadomość o odbiciu Wilna z rąk bolszewików przez wojsko polskie. Janina wyrzuca sobie, że nie starała się w jakiś sposób skontaktować z matką. Autorka jest zaangażowana w kwestie polityczne.

Żółtowscy pod koniec sierpnia 1918 r. wracają do Bolcienik, a następnie do Rajcy. Autorka dużo miejsca poświęca sprawom politycznym, śledzi bieżące wydarzenia, zwłaszcza sprawy polskie. W listopadzie notuje zaczerpnięte z gazet informacje o uformowaniu się polskiego gabinetu: „Gabinet jednak uformowany. Świeżyński prezesem ministrów, Głąbiński spraw zagranicznych, Chrzanowski spraw wewnętrznych. Na głównych stanowiskach sami ludzie, którym ufać można. Piłsudski ministrem wojny. Jeśli jest dobrym polakiem – to z tamtymi pójdzie zgodnie” (k.

Wanda Borowska – Borosia (jak nazywa ją Maria Krasińska w dopisku) – pisze z życzeniami świątecznymi dla Nowakowskiej i jej rodziny. Opisuje operację „synusia” – syna Marii i Edwarda Raczyńskiego (operacja odbyła się w Poznaniu). W dopisku Maria wspomina, że starzy przyjaciele jej ojca, Cieszkowski i Koźmian, uważają, że jej syn jest podobny do jej brata Władysława. Władysław Branicki z Julią przyjechali do Warszawy, pokój Marii w Pałacu Krasińskich jest sypialnią Julii.

Knosała spisanie własnej opowieści o życiu i działalności Seweryna Pieniężnego (juniora) motywuje tym, że z małżeństwem Pieniężnych łączyła ją wielka przyjaźń. Zarówno Seweryna, jak i jego żonę Wandę darzyła ogromnym szacunkiem i bezgranicznie im ufała. Co jakiś czas w swój wywód wtrąca osobiste wspomnienia związane z rodziną tych działaczy i dziennikarzy. Pieniężnych poznała w wagonie pociągu jadącego przez Brodnicę. Pieniężny miał się nią zaopiekować jako delegat grupy Polaków z Prus Wschodnich w trakcie Zjazdu Polaków w Niemczech w Warszawie (sierpień 1934).

Pierwszy zeszyt pamiętnika Wandy Siwińskiej zawiera wspomnienia z lat dziecinnych, nastoletnich oraz wczesnej dorosłości. Autorka buduje je na bazie krótkich charakterystyk danej osoby, a następnie opisuje różne sceny z dzieciństwa. Odnotowuje z pamięci dialogi (domowe, studenckie). W tekście czasami wydzielone są części tematyczne: Studia, Uniwersytet lub Posada. Poza tym dokument nie jest ściśle uporządkowany – brak dat rocznych, ponadto Siwińska stosuje często retrospekcje i dygresje. Autorka spisała swoje życie z dłuższej perspektywy czasu.

Zapiski Anieli Baranowskiej obejmują okres od 16 listopada 1868 do 29 listopada 1869 roku. Notatki rozpoczynają się wspomnieniem własnej rocznicy urodzin przypadającej kilka dni przed rozpoczęciem notowania. Stałym tematem dziennika są tęsknota za zmarłą córką i wspominanie męża, a także relacje z regularnych wizyt na cmentarzu i uprzątania grobów.