Polska poetka, prozaiczka i publicystka oraz działaczka niepodległościowa. Urodziła się w Szpitarach pod Nowym Brzeskiem. Wychowywała się w rodowym majątku Zawiszów w Goszycach. W 1905 r. porzuciła szkołę na rzecz pracy konspiracyjnej i niepodległościowej. Inne źródła podają, że jako nastolatka została osierocona przez ojca i razem z matką mieszkała do 1904 r. w rodzinnym dworze, a później przeniosła się do Lwowa, gdzie uczęszczała do gimnazjum Wiktorii Niedziałkowskiej. W tym mieście nie tylko rozwijała się intelektualnie, ale także pielęgnowała uczucia patriotyczne, które wzrastały także podczas studiów w Krakowie (na Wydziale Rolnym Uniwersytetu Jagiellońskiego). Od 1908 r. ściśle współpracowała z Józefem Piłsudskim. Podczas I wojny światowej była wywiadowczynią Legionów Polskich oraz zwiadowczynią Drużyn Strzeleckich. Zorganizowała zaciąg ochotników do Legionów w rodzinnej wsi, obiecując ziemię za służbę ojczyźnie. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości przekazała legionistom Piłsudskiego na własność działki rolne – stąd nazwa jednej z kolonii położonych pomiędzy Luborzycą a Goszycami: Legionówka. Ostatnim aktem oddania Zawiszanki sprawie legionowej i Piłsudskiemu było przyjęcie marszałka i żyjących Beliniaków z patrolu, w swoim domu, w sierpniu 1924 r. Za pierwszego męża – Janusza Gąsiorowskiego (oficera Legionów) – wyszła w początkowym okresie I wojny światowej. Po urodzeniu w 1916 r. córki Anny, której ojcem chrzestnym był Józef Piłsudski, Zofia Zawiszanka pozostała w swoim rodzinnym domu, zarządzając gospodarstwem, podczas gdy mąż walczył na frontach I wojny światowej. W tym czasie była również członkinią Polskiej Organizacji Wojskowej, jednak obowiązki rodzinne ograniczyły jej działalność do minimum. Po zakończeniu działań wojennych opiekowała się lokalną społecznością, m.in. fundując szkołę powszechną czy dbając o odpowiedni poziom opieki medycznej. Była także radną gminną, należała do Związku Legionistów i Związku Ziemian, a także do Polskiego Stronnictwa Ludowego „Wyzwolenie”. Gospodarzyła w rodzinnej posiadłości razem z drugim mężem, Romualdem Kernem, skutecznie broniąc się m.in. przed przymusową parcelacją po reformie rolnej 1925 r. II wojnę światową spędziła w Goszycach, przyjmując pod swój dach liczną rzeszę uciekinierów i osób w potrzebie. Mieszkali u niej m.in. naukowcy z krakowskich uczelni z rodzinami, lwowiacy, warszawiacy (np. Czesław Miłosz) czy też ukrywająca się na „aryjskich papierach” trzyosobowa żydowska rodzina Glücksmanów z Krakowa. Zofia Kernowa była również żołnierzem Armii Krajowej, członkinią konspiracyjnej organizacji ziemiańskiej „Tarcza”-„Uprawa”-„Opieka”. W jej domu ukrywali się żołnierze podziemia, m.in. Jan Józef Szczepański. Współpracowała też z lokalną placówką Bojówek Chłopskich. W 1945 r. na mocy decyzji władz komunistycznych Zofia i Romuald Kernowie zostali wywłaszczeni ze swojego majątku. Po zakończeniu wojny autorka zamieszkała w Krakowie, gdzie podejmowała różne zajęcia, przede wszystkim była tłumaczką z języka francuskiego. Całe swe życie pisała wiersze i opowiadania. Publikowała także m.in. powieści historyczne, wspomnienia, a także utwory poświęcone Józefowi Piłsudskiemu. W okresie przedwojennym opublikowała je pod swoim nazwiskiem, a także posługując się pseudonimem z okresu konspiracji strzeleckiej – Anna Wiśniowiecka. Tworzyła wiersze patriotyczne, a także pełne emocji i obrazów utwory, opisujące piękno życia na wsi. Pomimo zakazu władzy ludowej, wielokrotnie gościła w Goszycach u zaprzyjaźnionych rodzin Kozubskich, Kułagów, Nocuniów i Dońców. Do końca życia była aktywną działaczką środowisk legionowych i ziemiańskich, inwigilowaną przez Służbę Bezpieczeństwa.
