Wspomnienia nauczycielki z lat 1949–1956

Helena Osojca, stosując narrację trzecioosobową, opisała swoje pierwsze dziecięce wrażenia z rozpoczęcia nauki i fakt, że już wówczas, jako mała dziewczynka, podjęła decyzję, że zostanie nauczycielką. W dalszej części wspomnień autorka (pisząc już w pierwszej osobie) skoncentrowała się na latach powojennych, kiedy zaczęła realizować swoje marzenie sprzed lat. Opisała swoje obowiązki w kolejnych placówkach, sposób organizacji nauki, funkcjonowania szkoły i problemy z tym związane. Wskazała także na szereg zajęć, za które była odpowiedzialna (również jako kierowniczka wiejskiej szkoły) oraz perturbacje związane z koniecznością wypełniania zadań narzucanych przez władzę (np. pilnowanie obowiązkowej dostawy zboża przez rolników). Osojca opisała także okoliczności, w których została zwolniona z funkcji kierowniczki i przeniesiona do placówki w mieście (nie zareagowała, kiedy dzieci na jej lekcji, zamiast uczcić minutą ciszy śmierć Stalina, zaczęły się śmiać), a także swoje obowiązki w elbląskiej szkole.