Janina Nowacka z domu Leśkiewicz (7 VII 1907 – 5 V 1956)

Jest to życiorys Janiny Nowackiej, z d. Leśkiewicz, i jej męża Stanisława. Autor jest spowinowacony z Janiną (poprzez matkę jej męża).

Janina Leśkiewicz urodziła się w 1907 r. w Kobryniu, w rodzinie inteligenckiej. W 1937 r. poślubiła Stanisława Nowackiego, syna dr med. Ludomira Nowackiego i Wandy z Bagniewskich. Stanisław wraz ze starszym bratem Wacławem wstąpił do służby zawodowej w lotnictwie wojskowym. Gdy Wacław zginął w 1928 r. jako pilot, na prośbę rodziców Stanisław wystąpił z lotnictwa. Ukończył Wyższą Szkołę Handlową w Warszawie i prowadził własną firmę. W 1937 r. kupił majątek ziemski Gaj na Polesiu i w tym samym roku się ożenił z Janiną. Zamieszkali w majątku i tam w kwietniu 1939 r. urodził im się syn, Jerzy Andrzej Nowacki. Po kampanii wrześniowej Stanisław przedostał się  do Francji, a potem do Anglii, gdzie służył w polskim lotnictwie bombowym w ramach RAF.

Janina, w momencie wkroczenia wojsk sowieckich, mieszkała z synem w majątku Gaj. W lutym 1940 r. została wywieziona z 10-miesięcznym dzieckiem do obozu pod Archangielskiem. Swe przeżycia opisuje we wspomnieniach p.t. „Dzień…. Jeden z wielu”. [Tekst znajduje się w tej samej teczce]. Dzięki akcji gen. Andersa, przedostała się z małym Jerzym do Persji. Tam odnalazł ich Stanisław poprzez Czerwony Krzyż i wyrobił im papiery na wyjazd do Anglii. Po długiej podróży, w grudniu 1943 r. kobieta przybyła z synem do Glasgow. Stanisław służył wtedy w 304. dywizjonie bombowym „Ziemia Śląska”, którego zadaniem była obrona wybrzeża. W dniu 14.01.1944 dowodzony przez niego Wellington nie powrócił do bazy. Ciało Stanisława znaleziono dopiero 4.02.1944 w Zatoce Bristolskiej.

Janina zamieszkała w Londynie. Poszukując rodziny, natknęła się na ślad Wandy Bagniewskiej (po mężu Sarneckiej), ciotecznej siostry Stanisława i nawiązała z nią kontakt, który zamienił się w długoletnią przyjaźń. Janina przeczuwając swą śmierć (1956 r.) poprosiła Wandę o opiekę nad jej synem Jerzym.