Dziennik 1842–1859

Dziennik niezachowany w całości, zapiski (z wyraźnymi lukami) pochodzą z lat 1842–1843, 1847–1852, 1858–1859. Dokument ten mimo to jest ważnym źródłem do badania sytuacji kobiet w środowiskach emigrantów polskich we Francji po upadku powstania listopadowego. Autorka szczegółowo pisze o emigranckiej egzystencji: problemach finansowych, spotkaniach towarzyskich (początkowo unika wieczorów tanecznych, choć wyznaje, że sprawiłyby jej przyjemność). W swoich zapiskach zamieszcza detale codzienności: ceny, listy zakupów, tryb wychowywania dzieci. Pisze też o zajęciach swojego męża, Karola Sienkiewicza (na początku pobytu we Francji – jak wyznaje – z trudem znosiła jego kaprysy). Na autorce spoczywał ciężar zajmowania się domem. Dziennik ma formę listów, wybrane fragmenty świadczą, że Sienkiewiczowa przesyłała partie dziennika jego adresatom, m.in. synowi Robertowi. Istnienie konkretnego odbiorcy uczyniło tę relację bardziej szczegółową, nieograniczoną tylko do spraw rodzinnych, ale też rejestrującą jak w kronice ważniejsze bieżące wydarzenia w środowisku, w którym obecni byli Adam i Celina Mickiewiczowie (informacje ich dotyczące rozproszone są w dzienniku, m.in. 15 lutego 1851 r. diarystka wspomina o przeprowadzce Mickiewiczów „blisko Luxemburga dla pozbycia się towiańszczyków, których Zosia wymiata, wiesz, że M. tak utył i wesoły, rozmowny”, k. 190r), Januszkiewiczowie, Hipolit Błotnicki, Franciszek Grzymała i in.