Dokument pamięci

Jest to wiersz o Wilnie, w którym autorka po latach, z wielkim wzruszeniem, wspomina swoje rodzinne miasto. Opisuje miasto, przechadzając się w myślach jego ulicami - mija kolejno:

- Ostrą Bramę, zwana dawniej Gedymina;

- klasztor Bazylianów, z celą Konrada, o której Mickiewicz pisał w Dziadach;

- barokowy Ratusz;

- ulice Wielką i Zamkową;

- kościół Świętojański;

- Uniwersytet Wileński, założony przez Stefana Batorego;

- kościoły św. Anny, Misjonarzy;

- rzeki Wilejkę i Wilję;

- Górę Zamkową, z ruinami Zamku Gedymina;

- miejsce straceń ze starym krzyżem;

- cmentarz na Rossie.

Autorka wspomina niektóre wydarzenia i postacie z historii miasta. Pisze o okupacji bolszewickiej, rozstrzelaniu zakładników na Łukiszach, wywózkach Polaków na daleki wschód. Potem o okupacji niemieckiej, trwającej 3 lata. Dalej o krótkim powrocie polskości, by w końcu przejść na stałe w sowieckie ręce, na mocy traktatu w Jałcie. Wiersz kończy z nadzieją, że jeszcze kiedyś Wilno wróci do macierzy.