Autorka, która w końcu 1987 r. przeszła operację ortopedyczną, w pierwszym kwartale 1988 r. skupia się w swoim dzienniku przede wszystkim na codziennej walce z niedowładem nogi: na bólu, przeciągającej się rehabilitacji i problemach z niedostosowaniem bloku, w którym mieszka, do potrzeb osób niepełnosprawnych.

Podobnie jak w poprzednich dziennikach, także i w tym jednym z głównych tematów jest sytuacja polityczno-społeczno-gospodarcza w Polsce. Zdaniem Marii Grabowskiej władze PRL doprowadziły do stanu, w którym Polska stała się biedniejsza od Korei Północnej, Chin i Mongolii: „Te wszystkie kraje – przynajmniej na oko – wyglądają na zamożniejsze od Polski. Nasza gospodarka leży” (k. 22r). Już w poprzednich dziennikach Maria wyrażała przekonanie, że przyszło jej żyć w czasach apokalipsy, przejawiającej się każdego dnia m.in.

Dziennik 1985 r. jest pierwszym z wielu dzienników Marii Grabowskiej, który miał nigdy nie powstać: „Miałam zamiar zakończyć pisanie dzienników na roku 1984. Ale jednak nie można. Mnie osobiście tak haniebne sprawy, jak ten proces, dogłębnie bulwersują. Gdy je opiszę, robi mi się lżej, choć nadal ciężko” (k. 23r). Głównym powodem „przedłużenia” dziennika jest głośny proces morderców ks. Jerzego Popiełuszki, który odbył się w styczniu tegoż roku.

Dziennik zawiera bardzo mało informacji na temat życia osobistego Marii Grabowskiej, notatki o takim charakterze dotyczą przede wszystkim zdrowia żony jej wnuka, będącej w zagrożonej ciąży. Życie codzienne znajduje się jednak zdecydowanie na marginesie zainteresowań diarystki, która zamiast tego skupia się na wydarzeniach polityczno-społeczno-gospodarczych w Polsce i świecie. Jednym z głównych zagadnień interesujących Grabowską jest raport Klubu Rzymskiego na temat szans i zagrożeń związanych z gwałtownym rozwojem technik informatycznych.

W dzienniku 1984 r. zdecydowanie więcej jest informacji o życiu codziennym Marii Grabowskiej niż w wielu poprzednich zeszytach. Przede wszystkim jest to – jej zdaniem – kwestia dziwnego zastoju, pozornego spokoju, który zapanował po odwołaniu stanu wojennego. Wszyscy nagle popadli w apatię, a wiadomości w mediach, chociaż noszą pozory podniosłości, są w gruncie rzeczy pozbawione jakiegokolwiek konkretnego przekazu.

W pierwszych tygodniach stanu wojennego autorka z uwagą śledzi wydarzenia w Poznaniu i kraju, komentując nie tylko oficjalne komunikaty władzy, ale także zasłyszane plotki i przypadkowe informacje. Przygnębiona sytuacją w Polsce, brnie przez lekturę „Na nieludzkiej ziemi” Józefa Czapskiego, dochodzi jednak do wniosku, że tego typu książki w obecnej sytuacji politycznej osłabiają jedynie ducha.

Dziennik 1981 r. nadal skupia się na temacie sytuacji wewnętrznej w kraju. Autorka, która w poprzednich zeszytach zaznaczyła, że sporządza swoje dzienniki przede wszystkim jako lekcję o przeszłości dla przyszłych pokoleń, od początku roku bardzo szczegółowo opisuje każdy kolejny etap sporów pomiędzy Solidarnością a władzami komunistycznymi: „nie mówi się od ½ roku o niczym innym, tylko o strajkach, zagrożeniu i naciskach ze strony sąsiadów, o nadużyciach i absurdach gospodarczych, które dopiero teraz wychodzą na jaw” (k. 30v).

Dziennik stanowi prowadzone na bieżąco sprawozdanie z dwutygodniowego pobytu Marii Grabowskiej na pielgrzymce do Rzymu, na którą pojechała wraz z przyjaciółką we wrześniu 1980 r. (po raz pierwszy, od stycznia 1939 r.). Pomimo tego, że dziennik skupiony jest głównie na przeżyciach duchowych autorki oraz opisie zwiedzanych po drodze zabytków, to wyraźnie daje się w nim odczuć napięcie, które panowało wówczas w Polsce.

Dziennik 1980 r. znacząco różni się od dziennika z 1979 r. Uwaga autorki ze spraw ogólnoświatowych (w styczniu nadal głównie przykuwających jej uwagę) przesuwa się stopniowo na problemy wewnętrzne w Polsce.

Dziennik Marii Grabowskiej z 1979 r., w przeciwieństwie do pozostałych z tego okresu, w minimalnym stopniu skupia się na pracy zawodowej autorki czy jej życiu codziennym. Informacje o rodzinie ograniczają się do krótkich wzmianek na temat wakacji ukochanego wnuka czy jego zaręczyn. Notatki o życiu codziennym diarystki zastąpione zostały dwoma dużo ważniejszymi, bardziej globalnymi sprawami, które w 1979 r. zaprzątały głowę autorki. Pierwsza to przyjazd Jana Pawła II do Polski.