Prawnik, teoretyk prawa, polityk i bibliofil. Uczęszczał do gimnazjum w Wilnie a następnie podjął studia medyczne w Petersburgu. Ponieważ organizacja rewolucyjna, której był członkiem, została wyśledzona, przeniósł się na Uniwersytet Warszawski. W lutym tego samego roku (1880) został aresztowany i osadzony w warszawskim więzieniu na półtora roku, a następnie zesłany na Syberię za przynależność do tajnej organizacji. Po powrocie do Petersburga postanowił nie kontynuować studiów lekarskich, lecz zająć się prawem. W 1886 r. zdał eksternistycznie egzamin i uzyskał magisterium z prawa. Od 1891 r. prowadził praktykę adwokacką w Wilnie. Zasłynął jako obrońca w sprawach politycznych, m.in. zbuntowanych marynarzy z pancernika Potiomkin. W okresie międzywojennym był obrońcą litewskich i białoruskich działaczy politycznych, jako propagator pokojowego współistnienia Polaków, Litwinów i Białorusinów, Wróblewski należał do Litewskiego Towarzystwa Naukowego i Litewskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauki; pisał prace z zakresu prawa, statystyki historii Wilna i bibliografii. Należał do wileńskich lóż wolnomularskich „Litwa” i „Tomasz Zan”. Reaktywował także Towarzystwo Szubrawców (Neoszubrawcy) – stowarzyszenie etyczne działające na podobieństwo lóż masońskich, publikujące artykuły satyryczne w „Wiadomościach Brukowych” i „Tygodniku Wileńskim”, krytykujące obskurantyzm, pijaństwo, hazard, stosunek szlachty do chłopów, nacjonalizm. Wróblewski zgromadził ogromne zbiory biblioteczne, których częścią była biblioteka odziedziczona po rodzicach. Na cenny zbiór składało się ponad trzydzieści tysięcy tomów, dwadzieścia osiem tysięcy rękopisów, liczne mapy, fotografie, autografy, dzieła sztuki, będące w dużej części pamiątkami po wileńskich lożach. Kolekcja, nazwana przez Wróblewskiego imieniem rodziców, Eustachego i Emilii Wróblewskich, została przekazana na rzecz miasta Wilna, a w 1941 r. stała się zalążkiem Biblioteki Litewskiej Akademii Nauk. W 2009 r. bibliotece przywrócono imię Wróblewskich.
