Pamiętnikarka, więźniarka. Córka właściciela dużej firmy apteczno-chirurgicznej w Kijowie. Jej ojciec sporo podróżował po Europie w interesach, do momentu wybuchu pierwszej wojny światowej. Eugenia niekiedy mu towarzyszyła, m.in. podczas wyjazdu do Austro-Węgier w 1910 r. W 1923 r. Deskurowie opuścili Ukrainę, najpierw zamieszkali w Bydgoszczy, później Wilnie i Lublinie. Eugenia była związana z teatrem, ale niewiele wiemy na ten temat, w Kijowie uczęszczała do Studium Dramatycznego, w latach 30. pracowała w Teatrze im. Osterwy w Lublinie i prawdopodobnie także w jednym z teatrów wileńskich. W 1936 r. kupiła ziemię z plantacją tytoniu we wsi Cholewianka położonej w pobliżu Kazimierza Dolnego; razem z ówczesnym mężem zajmowała się uprawą tytoniu (była namiętną palaczką; we wspomnieniach wielokrotnie pisze o chęci zapalenia papierosa). Po wybuchu drugiej wojny światowej jej dom nazywany Na Wałach stał się centrum dla miejscowej komórki konspiracyjnej Związku Walki Zbrojnej – odbywały się tu spotkania, przechowywano nielegalne wydawnictwa i broń. Autorka była zastępczynią „Piotra”, komendanta lokalnego oddziału ZWZ (pierwszy mąż Eugenii Deskur, we wspomnieniach występuje pod imieniem i nazwiskiem Stefan Bobkowski). Pełniła funkcję łączniczki między Warszawą a Dęblinem, Puławami, Kazimierzem Dolnym, Lublinem i Cholewianką; przywoziła z Warszawy rozkazy, prasę i broń. Została aresztowana 23 października 1942 r. (wraz z mężem i innymi miejscowymi konspiratorami), kilka miesięcy spędziła w więzieniu na Zamku Lubelskim. W czasie przesłuchania gestapowiec wziął ją za Niemkę i zaproponował podpisanie volkslisty. Stanowczo odmówiła. Na początku maja 1943 r., w grupie innych więźniarek (m.in. Katarzyny Deskur, Cecylii Mikołajczykowej, żony Stanisława Mikołajczyka, polityka), przewieziono ją do obozu koncentracyjnego na Majdanku (KL Lublin), gdzie przebywała do lipca 1943 r., przez kilka tygodni pełniła funkcję blokowej rosyjskiego/białoruskiego baraku nr 19 (została nią z powodu znajomości rosyjskiego i niemieckiego). Potem krótko była blokową tegoż baraku, w którym później przebywały rodziny wysiedlonych chłopskich rodzin z Zamojszczyzny. W lipcu 1943 r. została wysłana (razem z Katarzyną Deskur) do niemieckiego obozu w Ravensbrück. Przez większość spędzonego tam czasu (do kwietnia 1945 r.) wykonywała ciężką pracę fizyczną przy budowie fabrycznej linii kolejowej dla Siemensa; wysypywała miał węglowy na uliczki w obozie. Zajmowała się również ogrodem Himmlera, robiła skarpety dla żołnierzy, reperowała bieliznę. 25 kwietnia 1945 r. (wraz z Katarzyną Deskur) opuściła Ravensbrück w transporcie zorganizowanym przez szwedzki Czerwony Krzyż; przez Danię dotarła na początku maja do Szwecji. W 1949 r. wyszła za mąż za Jerzego Deskur, pierwszego męża Katarzyny (kilka lat po śmierci przyjaciółki). Nie są znane okoliczności jej przeprowadzki do USA. Osiedliła się w Maine, razem z mężem i Kazimierzem, synem Jerzego z pierwszego małżeństwa. Tam, w 1967 r. zaczęła pisać wspomnienia pt. XXV letni Jubileusz Babci oraz zredagowała wcześniejsze zapiski Spełniam przyrzeczenie i Wśród nocnej ciszy, które napisała zaraz po przybyciu do Szwecji.
Relacja Eugenii Deskur-Dunin-Marciniewicz z pobytu w obozie koncentracyjnym KL Lublin znajduje się w Archiwum Państwowego Muzeum na Majdanku: „Pobyt Białorusinów na Majdanku znalazł odzwierciedlenie również we wspomnieniach więźniów polskich, zwłaszcza zaś więźniarek. Z przekazów tych możemy zaczerpnąć wiadomości przede wszystkim o losie kobiet i dzieci białoruskich. Do najważniejszych zaliczyć należy wspomnienia Eugenii Deskur-Dunin-Marcinkiewicz, mianowanej blokową w jednym z baraków przeznaczonych dla Białorusinek. Pisze ona o wykonywanej przez nie pracy, o handlu wymiennym, który zorganizowały dla ratowania życia, o postawach religijnych” (zob. Beata Siwek-Ciupak, Więźniowie białoruscy w obozie koncentracyjnym na Majdanku, „Zeszyty Majdanka” 2003, t. XXII, s. 200; https://docplayer.pl/14057103-Wiezniowie-bialoruscy-w-obozie-koncentracy...).