Dziennik pisany między 23.12.1913 a 2.03.1914, w Bryniowie, Warszawie, Dreźnie i Pradze, opatrzony przez autorkę numerem 82.

Treść dziennika zdominowana jest tematem stanu zdrowia Adeli Kieniewicz. Zatrzymała się jej miesiączka, doświadcza rozmaitych bólów brzusznych i w związku z tym niepokoi się o swój stan, ale i wraca wciąż do nadziei, że to nie menopauza [ma w tej chwili dopiero 43 lata], ani choroba, ale może jednak wreszcie – ciąża.

Krótka wiadomość do nieznanego odbiorcy. Klementyna Hoffmanowa informuje go, że dołącza list do Krystyna Szyrmy i artykuł o jego córce Bożenie, zmarłej 9 stycznia 1844 r. na zapalenie płuc. Załącznikiem do wiadomości jest również rękopis nekrologu, który opublikowano później w dzienniku „Trzeci Maj” w numerze z 3 lutego 1844 r.

Na początku zeszytu widnieje wpis, będący refleksją nad sensem powrotu do praktyki diarystycznej. Autorka wyraża, z jednej strony, z potrzebę namysłu nad sobą i skupienia się, a z drugiej – potrzebę notowania pomysłów literackich. Wątek introspekcji dotyczy znów stanów depresyjnych, nawet myśli samobójczych. Autorka szuka dróg wyjścia z depresji w oparciu o wątki psychoanalityczno-feministyczne (poszukiwanie własnej przyjemności czy „energii”, także poprzez twórczość literacką) i nauki buddyjskie.

Aniela Gruszecka zapisuje w dzienniku uwagi dotyczące gniewu i żalu, jaki odczuwa do świata i samej siebie. Wspomina, że jest nierówno traktowana w związku małżeńskim (również przez rodzinę męża) oraz narzeka na niezrozumienie przez bliskich jej potrzeb samorealizacji na gruncie zawodowym. Autorkę prześladuje poczucie porażki zawodowej - dręczą ją niespełnione ambicje. Nie jest usatysfakcjonowana jako twórczyni, naukowczyni i kobieta. Brak prawdziwej miłości wydaje jej się równie dotkliwy, jak brak wiary innych w jej możliwości intelektualne.

Podczas studiów w Paryżu Aniela Gruszecka jest zafascynowana właściwościami, możliwościami artystycznymi i percepcją kolorów. Ponadto istotnymi tematami jej zapisków z tego okresu są muzyka, taniec i rytm, które autorka łączy z termodynamiką i optyką. Gruszecka stara się zbliżyć sztukę z działami fizyki badającymi zjawiska cieplne i naukami o świetle. W późniejszym czasie przejawia także zainteresowanie zjawiskami psychologicznym, zwłaszcza tymi, które analizują freudyści. W czasie studiów czuje się osamotniona, bezskutecznie poszukuje przyjaźni i miłości kogoś podobnego do niej.

Najwcześniejszy zachowany dziennik Anieli Gruszeckiej, który zaczęła prowadzić w wieku jedenastu lat. Autorka przedstawia swoje relacje z rodzeństwem, wspólne dorastanie w Warszawie i okres po przeprowadzce na polsko-ukraińską wieś Bryckie. Więzi rodzinne są bliskie, jednak Aniela wcześnie odczuwa, że jest inna i w związku z tym pisze o osamotnieniu. Pojawia się motyw zazdrości o brata, który w oczach dziewczynki traktowany jest w sposób wyjątkowy. Sporo miejsca zajmują zapiski dotyczące tego, kim jest i kim chciałaby się stać.

Solska zaczyna list od informacji, że chciałaby napisać list wesoły, ale nie jest w stanie. Wspomina, że wcale nie jest jej obojętne to, czy Żuławski jest teraz na wakacjach z rodziną czy nie, bo go kocha. W dalszej części zarzuca mu, że darzy miłością swoją żonę. „Ty ją kochasz, dlatego, żeś był jej pierwszym” – pisze, po czym podsumowuje: „W niej jest Twój spokój, we mnie – Twój ból”. Sugeruje, że może powinni oboje przestać się łudzić, że kiedykolwiek będą razem.

Tom 6 rozpoczyna się 1 maja 1940. Zapisy są początkowo sporządzane co kilka dni, co tydzień, coraz rzadziej; autorka robi dłuższą przerwę od 30 czerwca do 1 września (spowodowaną żałobą po Emilii Waryńskiej). Bardzo emocjonalny ton pojawia się w rozważaniach o sytuacji przyjaciółki, o deprecjacji pozycji inteligencji oraz osobistych trudnościach. Fakty ogólne relacjonuje rzeczowo, na ogół bez zaangażowania. 

Klementyna Hoffmanowa pisze, że dostała list Krystyna Lach Szyrmy z wieściami o porodzie jego żony. Wiadomość ta bardzo ją ucieszyła. Winszuje im i życzy, żeby ich nowo narodzony syn rósł zdrowy. Prosi o więcej informacji o stanie zdrowia Józefy Lach Szyrmy i dziecka, jak również o pilnowanie, żeby o siebie dbała po porodzie. Pyta, co córki Szyrmów, Bożena i Czesława, mówią o narodzinach brata. Chciałaby, żeby jedna z nich, zgodnie z pomysłem Szyrmowej, przyjechała na jakiś czas do nich do Francji.

Klementyna Hoffmanowa zawiadamia, że odebrała listy od Józefy Lach Szyrmy z wielką przyjemnością i codziennie o niej myśli. Komentuje wiadomość od adresatki, która donosi, że wybiera się do Krakowa. Życzy jej szczęśliwej podróży i porodu (Szyrma była wówczas w ciąży). Dodaje, że mąż Szyrmy, Krystyn, z pewnością będzie szukał dla dziecka imienia słowiańskiego. Pociesza adresatkę, że na pewno, mimo narodzin kolejnego dziecka, poradzą sobie finansowo.