Nasza podróż z SS-manami

12 kwietnia 1945 r., o godzinie piątej rano, z obozu pracy przymusowej Aschersleben wyruszyli ewakuowani więźniowie i więźniarki. Zostali podzieleni na grupy liczące po dwieście pięćdziesiąt osób. Chorzy jechali na wozach. Pierwszego dnia pokonali trzydzieści pięć km. Janina Ringiel zapisała, że zostali zmuszeni do ucieczki przed czymś, na co tyle lat czekali: wojska amerykańskie „deptały Niemcom po piętach”. Podczas nocnego postoju w opuszczonej fabryce wydano minimalne racje żywnościowe (marmoladę i margarynę). Uciekło czterdziestu „ruskich chłopców”, dwóch z nich pojmano i rozstrzelano. Drugiego dnia więźniarki i więźniowie przeszli czterdzieści km, a noc spędzili w stodole. Rano ogłoszono, że ci, którzy nie chcą iść dalej, mogą zostać. Komendant obozu uciekł. Kobiety, mimo strachu przed podstępem, zdecydowały, że dalej nie idą. Pojawili się SS-mani, informując, że nic im nie grozi i powinny udać się do najbliższego miasta. Tam więźniarki przyłączyły się do grupy innych wycieńczonych więźniów. Następnie wszystkich załadowano do ciężarówek, lecz wkrótce po wyjechaniu z miasta Niemcy porzucili ich w lesie. Front był już bardzo blisko. Więźniowie na własną rękę dotarli do Bitterfeld. 25 kwietnia Ringiel ze swoją grupą doszła do miejscowości Duellen nad Muldą, gdzie stacjonowali Amerykanie. Udzielono jej niezbędnej pomocy. Po dwóch tygodniach ruszyła do Polski.