Głód, zimno i strach

Autorka opisuje swój pobyt na Uralu, dokąd została deportowana razem z rodzicami i czterema braćmi z Turzyska (powiat Kowel) w dniu 10.02.1940 r. Relację rozpoczynają i kończą krótkie informacje o rodzinie przed i po powrocie z zesłania.

W czasie deportacji autorka miała 12 lat. Była najstarsza z rodzeństwa (najmłodszy z braci miał 3 miesiące). Transport koleją trwał około dwa tygodnie, potem od stacji Kruticha na Uralu jechano saniami. Warunki podróży były bardzo ciężkie – zimno, głód, brak picia. Deportowani odczuwali strach. Ciężkie były także warunki bobytu, które autorka szczegółowo opisuje. Zakwaterowano ich w lesie, w barakach, zbudowanych z okrąglaków i uszczelnionych mchem. Na zewnątrz mróz sięgał -65 °C. Głód, według relacji autorki, był tak duży, że zesłańcy jedli korę z drzewa lipowego. Złe jedzenie stało się przyczyną zgonów. Zmarło wtedy dwóch braci autorki. Deoportowanym nie wolno było poruszać się po osadzie. Latem zbierali runo leśne, dzięki czemu było im łatwiej przetrwać. Najgorzej dokuczało im robactwo: pluskwy, prusaki. Ojciec autorki został aresztowany, ponieważ, jak twierdzi pisząca, doniesiono, że chciał spalić portret Stalina (roiło się za nim od robactwa). Od września 1940 r. autorka zaczęła chodzić do szkoły – do piątej klasy. Ponieważ w ich osadzie były tylko 4 klasy, musiała z koleżanką dojeżdżać 22 km (najpierw szła pieszo 12 km, a potem jechała 10 km pociągiem). Od 13. roku życia Genowefa pracowała, najpierw przy oczyszczaniu lasu, potem przy budowie kolei wąskotorowej (Uskaja Żeleznaja Doroga). 

W relacji autorka wspomina jeszcze kilka epizodów z czasu pobytu.

Jesienią 1944 r. rodzinę wywieziono do woj. chersońskiego. Do Polski wróciła w 1946 r. Przez jakiś czas zatrzymała się we wsi Chrobrów, ale na stałe osiedliła się we wsi Stara Kopernia.

W 1948 r. autorka wyszła za mąż za osadnika wojskowego, Henryka Lazurka, który zginął tragicznie w 1960 r. Została sama z trojgiem dzieci. Po dwunastu latach wyszła ponownie za mąż.