Dzień zaduszny

Tekst literacki. Narratorka siedzi w oknie i obserwuje pochód tłumu zmierzającego w stronę cmentarza w Dzień Zaduszny. Dzień listopadowy został opisany za pomocą personifikacji, w sposób wyrazisty i sugestywny. Jest jak istota żywa, która cierpi. W taki sposób zbudowany obraz jest pretekstem do refleksji o przemijaniu i śmierci.

Fragment:

„Siedziałam w oknie patrząc w jesień martwiejącą, w szkielety drzew nagich wcieloną, w obłoczne niebo i tłumu tego pochód poranny. I piłam dziwną woń liści zeschłych, gnijących. A Ona, Dusza moja smętna opuściła mnie i poszła wolnym krokiem za tłumu całego pochodem, aby oglądać Campo Santo życia swego […].”