Krystyna Leszczyńska opowiada o losach swojej rodziny na Kresach Wschodnich od momentu wyzwolenia. Mieszkała z rodzicami i młodszą siostrą na wsi w okolicach Stanisławowa. Ojciec był nauczycielem, matka nie pracowała. Pewnej niedzieli, po Wielkanocy 1944 r., ojciec otworzył butelkę szlachetnego trunku, żeby uczcić zbliżający się koniec wojny. Zaraz potem pojawili się Rosjanie. W szkole, w której mieszkali, a ojciec był kierownikiem, urządzili szpital polowy. Do mieszkańców wsi odnosili się raczej przyzwoicie.

Barbara Konarska opowiada o pierwszych dniach II wojny światowej. Mieszkała z rodzicami w Krakowie. Wakacje 1939 r. spędzała u wujostwa w majątku Koniuszki Siemianowskie położonym nad Strwiążem (dopływ Dniestru), między Samborem i Rudkami. W majątku, oprócz wujostwa, przebywali wówczas ich dwaj synowie, babcia oraz Barbara i jej młodsza siostra z rodzicami. Zarówno ojciec, jak i wuj autorki byli oficerami rezerwy. Gdy do Koniuszek zbliżali się Niemcy, cała rodzina oprócz babci, która została, by pilnować majątku, wyjechała nocą trzema samochodami do Lwowa.

Autorka opisuje swoje życie na emigracji w Kanadzie, dokąd wyjechała z siostrą w 1947 r.

Tekst opisuje losy rodziny Mazurów z Kresów Wschodnich. Autorka urodziła się w Winnipeg w Kanadzie, ale wychowała się w Zaścianoczu k. Trembowli na Podolu. Opowiadanie swe zaczyna o obszernego opisu zagrody dziadków, domu, w którym mieszkała z rodzicami i dwoma starszymi siostrami (nauczycielkami). Rodzice byli dość zamożni, mieli służbę i ludzi do pracy w gospodarstwie. Poznajemy też malowniczą okolicę, przepiękne krajobrazy, zamek, rzekę Syret, lasy pełne grzybów. W latach 30-tych było to miejsce letnich wypadów mieszkańców Lwowa, Tarnopola, Krakowa i innych dużych miast.