Trzaskowska, Jadwiga

Urodziła się w Mańkowie, w położonym w guberni mińskiej majątku, który dzierżawił jej ojciec. Swego ojca, który wywarł na nią ogromny wpływ, nazywa w spisanych przez siebie wspomnieniach „romantykiem czystej wody”. Wprowadził on córkę w świat polskiej poezji romantycznej, uczył dziejów polskich powstań, o których milczała historia urzędowa, zachęcał do nauki i niezależności. Trzaskowska swą długą edukację rozpoczęła jako mała dziewczynka w domu rodzinnym (miała nauczycielkę). Później kształciła się na pensji francuskiej w Moskwie; zdała dodatkowy egzamin uprawniający ją do podjęcia studiów uniwersyteckich. Najpierw były to studia przyrodnicze w Szwajcarii – w 1906 r. uzyskała dyplom; później medycyna w Sorbonie. Przez kilka lat odbywała praktykę zawodową w Paryżu i Hiszpanii. Po ukończeniu nauki, znalazłszy w gazecie ogłoszenie o wolnych posadach dla lekarzy, zdecydowała się na wyjazd na Syberię do Irkucka. Wytrzymała tam kilka miesięcy, po czym po kilku miesiącach około 1917 r. przybyła na Podole, gdzie pod koniec wojny szerzyła się epidemia tyfusu plamistego. Była bardzo zaangażowana w walkę z chorobą. Następny rok spędziła w Tbilisi, a od 1918 do1928 r. pracowała w Teheranie, m.in. lecząc kobiety w haremie szacha Persji. W 1929 r. wróciła do Polski, w Wilnie nostryfikowała dyplom, a osiedliła się w Warszawie, gdzie często zmieniała miejsce pracy. Po powstaniu warszawskim podzieliła los wielu mieszkańców stolicy – trafia do Pruszkowa. Od 1947 r. pracowała w Żegestowie i Muszynie – miejscowościach uzdrowiskowych w powiecie nowosądeckim. W Muszynie mieszkała po przejściu na emeryturę.