Polska pisarka, publicystka, tłumaczka, działaczka społeczna i narodowa herbu Nałęcz. Odebrała staranne wykształcenie domowe, pozostając pod dużym wpływem matki, tłumaczki literatury czeskiej. W latach 1865–1867 kształciła się w Warszawie na pensji A. Paszkiewiczowej. Później zamieszkała w Kaliszu, gdzie w latach 1874–1881 razem z matką zorganizowała i prowadziła Pracownię Rzemieślniczą dla Kobiet. Uczestniczyła w pracach Kaliskiego Towarzystwa Dobroczynności i Kaliskiego Towarzystwa Muzycznego. Od 1895 prowadziła wśród robotników, rzemieślników i młodzieży gimnazjalnej konspiracyjną działalność kulturalno-oświatową oraz kształcenie elementarne dzieci, a także kursy dla analfabetów. Wraz z bratem, Alfonsem Parczewskim, w czasie rewolucji w 1905 r. kierowała miejscową organizacją Narodowej Demokracji. W 1905 została przewodniczącą Stowarzyszenia Narodowego Kobiet Polskich, które powstało z jej inicjatywy, a od 1906 była członkinią zarządu kaliskiego oddziału Polskiej Macierzy Szkolnej. W Stowarzyszeniu Rzemieślników Chrześcijan p.w. Świętego Józefa działała od 1907, do zarządu Towarzystwa Publicznej Biblioteki im. Adama Mickiewicza weszła natomiast w roku 1908.
W późniejszym okresie prowadziła akcję oświatowo-kulturalną na Górnym Śląsku. Angażowała się równocześnie w sprawę Łużyc, była w kontakcie ze serbołużyckimi patriotami oraz należała do Towarzystwa Macierzy Serbskiej w Budziszynie. Odrodzeniu narodowemu Serbołużyczan poświęcała swoją działalnością literacką. Po zburzeniu Kalisza (1914) wyjechała do Warszawy, gdzie prowadziła biuro opiekuńcze Towarzystwa Wzajemnej Pomocy byłych Wychowańców Szkół Kaliskich, które niosło pomoc uchodźcom z Kalisza. Jednocześnie współdziałała w pracach Komitetu Kaliskiego przy Centralnym Komitecie Obywatelskim. Sekretarz Polskiego Towarzystwa Pomocy Ofiarom Wojny, a od 1919 aktywnie pracowała w jego Sekcji Plebiscytowej Śląskiej.
Swoją twórczość literacką kobieta rozpoczęła od przekładów poezji serbołużyckiej i słowackiej. Publikowała we wszystkich niemal ówczesnych czasopismach, w różnych wydawnictwach zbiorowych, a niekiedy drukowała osobno swoje utwory poetyckie, prozatorskie, artykuły historyczne, filologiczne i etnograficzne oraz inne prace. Materiały poświęcone sprawom łużyckim publikowała w prasie polskiej, a artykuły o kulturze polskiej zamieszczała w prasie łużyckiej. Do szczególnie cennych jej prac należą: „Z przeszłości i teraźniejszości Łużyc” (1889) i „Łużyce” (1911). Interesujące są też szkice o kobietach słowiańskich. W opowiadaniach „Obrazki” (1893), w powieści „Nad brzegami Odry” (1901) i w wielu nowelach i szkicach ogłaszanych w prasie zaboru rosyjskiego dała wyraz głębokiej trosce o utrzymanie polskości na Śląsku i Pomorzu. Spuścizna literacka Parczewskiej została wydana w postaci dwóch tomów Pism (1929–1930).
