Orlicka, Zofia

Pielęgniarka, więźniarka obozu koncentracyjnego na Majdanku, członkini organizacji konspiracyjnych w czasie wojny. Absolwentka szkoły handlowej w Warszawie w 1925 r., rok później rozpoczęła naukę w Warszawskiej Szkole Pielęgniarstwa. W 1928 r., po ukończeniu kursu, otrzymała pracę w szpitalu wojskowym w Wilnie, po dwóch miesiącach przeniosła się do Święcian. W 1932 r. wraz z mężem zamieszkała w Przedborzu, później w Skarżysku-Kamiennej. Wybuch wojny zastał ją z powrotem w Warszawie, gdzie pracowała jako pielęgniarka w firmie Braci Jabłkowskich. W czasie wojny pielęgniarka w szpitalu zakaźnym na ul. Chocimskiej 5, później pielęgniarka rejonowa w II Obwodowej Ubezpieczalni Społecznej przy ul. Polnej 34 (awansowała na przełożoną, z pracy odeszła w 1942 r.). Tu została zaangażowana w działalność konspiracyjną – dostarczała żywność ubogim mieszkańcom Warszawy, a także leki dla członków i członkiń organizacji konspiracyjnych. Działała też w organizacji konspiracyjnej Grunwald, w ramach której pomagała m.in. więźniom i ich rodzinom, z jej pomocą Szpital Dzieciątka Jezus opuszczali ranni wojskowi, dzięki czemu unikali transportu do obozów jenieckich. Jako członkini kontrwywiadu Związku Walki Zbrojnej kontaktowała się z więźniami Pawiaka, pomagała w dekonspiracji konfidentów. Aresztowana 7 października 1942 r., podczas rewizji w jej mieszkaniu znaleziono nielegalne dokumenty i prasę podziemną. Między 17 stycznia a 17 września 1943 r. więziona na Majdanku, pracowała w obozowym szpitalu dla kobiet. W czasie powstania warszawskiego pracowała w Szpitalu Polowym przy ul. Złotej 58. Po wojnie przydzielona do pracy w ambulatorium na Dworcu Głównym w Gdańsku, później do pracy instruktorskiej w Zarządzie Okręgowym PCK. W latach 1947–1962 pracowała w Wydziale Miejskiej Rady Narodowej w Sopocie. Odznaczona m.in. Krzyżem Walecznych (1944).