Kończa, Medard

Ziemianin i działacz polityczny, urodził się 4 października  1808 roku w Szeszolkach niedaleko Wilna, w rodzinie sędziego grodzkiego Medarda Kończy i Rozalii z domu Dowgiałło. Ukończył szkołę pijarów w Wiłkomierzu i studia historyczne na Uniwersytecie Wileńskim i w Dorpacie. W trakcie studiów związał się z filomatami. Jako oficer w  Powstaniu Listopadowym był powstańczym  naczelnikiem w powiecie wiłkomierskim.  Należał do konspiracyjnych organizacji niepodległościowych: Komitetu Litewskiego oraz Stowarzyszenia Ludu Polskiego. W 1838 roku został aresztowany za działalność polityczną i po rocznym pobycie w więzieniu został skazany na zesłanie w głąb Rosji. Po 4 latach uzyskał pozwolenie na powrót na Litwę. W roku 1858 i 1863 został wybrany marszałkiem szlachty powiatu wiłkomierskiego. Jako zwolennik pracy organicznej był przeciwny zbrojnym wystąpieniom. W 1863 roku został aresztowany za udział swojego syna Medarda w Powstaniu Styczniowym, skonfiskowano też część jego majątku.  Był żonaty z Pauliną Montwid-Białłozor i miał jedenaścioro dzieci.  Zmarł 18 marca 1899 roku w Łukini.

Źródło: PSB